przeniesienia

[biegnąca po fali]

nie zagrzejemy miejsca
choć tyle wokół ognia
piec zimny
i myśli jak kry dryfujące u źródła
może z przyzwyczajenia
a może nie ma już dróg
które były tu nie dalej jak wczoraj

zjawiła się śmierć
odesłałam ją skąd przyszła
później długo stałam na półpiętrze
i ani w górę ani w dół
jakby było to najlepsze miejsce na przeczekanie
chwili która trwa odrobinę dłużej niż powinna

karygodne

karygodne że istnieją jeszcze domy
których nie sposób dogrzać
choćby spalić wszystkie książki i obrazy
razem z ramami i kozetką
do patroszenia demonów

bierz się
bierz nie pytaj
za którymś razem zrozumiesz
że ciało nie służy do wychodzenia
a ryzyko otarcia jest na tyle realne że lepiej zawrócić
wiersz

w pół drogi do chodnika

[zimny grog]

dwa zachwiania w tym b.d. wierszu;

polpietrze

w pół drogi do chodnika

to jakby inaczej ująć ... a może nie mam racji

[biegnąca po fali]

Może i racja z tymi zachwianiami... Pomyślę. Choć jestem ostatnio tak zalatana, że przychodzi mi to z coraz większym trudem.

Dzięki.

[tabakiera]

Popraw literówki, tekst się od nich roi.
Orta też - "nie sposób" pisze się osobno.

[biegnąca po fali]

Już biegnę. Dzięki.

[Marcin Sztelak]

Wiersz jest ciekawy i bardzo dobrze napisany. Ze szczególnym uwzględnieniem świetnego spuentowania.

Pozdrawiam.

[eka]

Wokół frazeologizmu - zagrzać miejsce - w już niemal funeralnym doświadczeniu.
Druga językowa niesamowitość - bierz się - bierz się (w garść), ciało nie służy do wychodzenia/wychłodzenia.

Kapitalny wiersz, Ewo. Dochodzisz do perfekcji przekładu poetyckiego zamiaru w słowo. A ono mocno osadzone w realności. Ktoś się poddaje, peelce udaje się odesłać śmierć, ale na jak długo?

[biegnąca po fali]

Marcinie, Ewo - dziękuję. Bardzo:)

[falkon]

Pierwsza zwrotka dokładnie przeniesiona na drogę nieistotną.

Śmierć. ( zjawia się )

To już nie wiersz.
Dalej, cóż.
tak myślę, może jeszcze więcej.

[biegnąca po fali]

Nie kumam. Nic a nic:)