I to by było na tyle

[Gloinnen]

Mówiłam: drzewo nieugięte
mocą liści przesypanych do jesiennych klepsydr.
Słowo po słowie. Każdego wieczoru
coraz głębiej zapadało się korzeniami w pamięć,
a noc powtarzała: najpiękniej jest w kobiecie; wiatr niósł
dudnienie bębnów przez uśpione bezdroża; ach, pozostać
właśnie tam, gdzie nie ma pór roku.

We mgle spotkały się języki
świata, by granicom odebrać ich przybrane imiona.
Kora pod palcami spływała lepką bielą.

Mówiłam: drzewo wieczne. Gdziekolwiek i kiedykolwiek
ucichnie rytm, dopalą się trawy, gwiazdy i kadzidła,
ono przetrwa, przeczeka, oplecie gałęziami ciało,
które czas pozostawił samo sobie.

Tak zrastały się ze sobą cienie
w blaszanych łupinach księżyca. Nikt nie pytał,
po co.

Mówiłam: ty, drzewo.
I nie ma. Ciemność wbiła pazury
w suche koryto rzeki.



____________________
Glo.

[Agnieszka R.]

Miało być na bogato a dla mnie to wodolejstwo, efekciarstwo, za dużo grzybów. Kawior na lodzie nie będzie. Przytoczył mnie tekst. Moze to moja wina.

[Gorgiasz]

Bardzo interesujący wiersz. Podobało się. Szczególnie trzecia strofa.

[Agnieszka R.]

Ja najmocniej przepraszam, tak czytam sobie tekst:)

Mówiłam: drzewo nieugięte
mocą liści przesypanych do jesiennych klepsydr.
Słowo po słowie. Każdego wieczoru
coraz głębiej zapadało się korzeniami w pamięć,
a noc powtarzała: najpiękniej jest w kobiecie; wiatr niósł
dudnienie bębnów przez uśpione bezdroża; ach, pozostać
właśnie tam, gdzie nie ma pór roku.

Mówiłam: drzewo wieczne. Gdziekolwiek i kiedykolwiek
ucichnie rytm, dopalą się trawy, gwiazdy i kadzidła,
ono przetrwa, przeczeka, oplecie gałęziami ciało,
które czas pozostawił samo sobie.

Ty, drzewo.
Ciemność. Wbiła pazury
w suche koryto rzeki.

[Alek Osiński]

Ale wypasiony wiersz. Brawo!

[Jana]

.

[AS...]

no nie jestem pewny Glo czy to ja pierwszy nazwałem Cię Poetką
w każdym razie
Poetką nazywam Cię już od ładnych paru lat;

wiersz - jak zwykle - znakomicie napisany
z użyciem metaforyki, która dla innych jest nie do podrobienia;

zapewne wiesz,
że zawsze byłem fanem teorii o wielowymiarowym Wszechświecie
choć ledwie pojmowałem czwarty wymiar
a z trudem i mozołem - w chwilach przebłysku - piąty...
Twojego wiersza nie nazwałbym wielowątkowym, wielowarstwowym ani wielopłaszczyznowym -
bo to wiersz z piątego wymiaru;
może dlatego łatwiej go odczuć niż zrozumieć;

brawo Glo

[tabakiera]

Piękne obrazowanie.
Wiara w miłość, siłę kobiecości i trwałość.
A przecież wszystko płynie, a płynąc odpływa.
Najgorzej, gdy wysycha z jednej strony, a druga rozpaczliwie wbija się we własne wyobrażenia i zmienioną rzeczywistość.

[eka]

Dopracowany do sylaby, oplatający obrazem i emocjami liryk.
Gratulacje, Glo.

[lczerwosz]

może nie wszystek umrę, choć normalnie w pył raczej pójdzie. Nadzieja. Ne masz jej?