w jedną z czarnych dziur

[biegnąca po fali]

matka mi się zapada
między czasy wsuwa bezszelestnie
najpierw palec później całą dłoń

matka milczy choć nie znosi ciszy

wypaczonym oknem do ojca ucieka
w sukience w groszki szczupła
przed pierwszą ciążą przed poronieniem

tak lekko choć niesie imię adres
zanim wróci zapomni że to już jesień
a ona bez palta boso

pantofle nad stawem
staw przy lesie lecz gdzie ten las
gdzie kochanek tego nie wie

przejęta szuka w pamięci
warkocze w nich wstążki dłonie ojca na stole
wielki bochen

i krzyż

skreślony ostrzem znak
który dziś powtarza jak refren
i zawsze na inną melodię

[Marcin Sztelak]

Jak już miałem okazję napisać gdzie indziej to piękny, przepełniony uczuciami wiersz, tylko tytuł, można powiedzieć drażni mnie, nie przystaje jakoś do tekstu.

Pozdrawiam.

[zimny grog]

jakoś tak rwany, strofkom brak zbicia w spójną całość.
pewnie ględzę od rzeczy, ale takie prawo czytelnika na manie osądu.

[biegnąca po fali]

No ale żeby "brak zbicia"? ;P

[Hosanna]

co do tytułu - mam mieszane uczucia
zgadzam się z Marcinem że coś nie tak z tytułem - według mnie - nie uwzględnia mocy powszechnych konotacji pojęcia czarnej dziury

z drugiej strony czarna dziura rozumiana jako stan osobny osobliwy karmiący się własną informacją , żyjący już własnym "życiem" .. nie zwracającym prawie nic na zewnątrz
i zapadanie się i śmierć pasuje
lecz kto trwa zbyt blisko czarnej dziury moze zostać porwany

a na pewno jakiaś jego część

bezpowrotnie

odczuwam to jako rodzaj daru

oczywiście bezpowrotnego bezzwrotnego dla kogoś kto ofiarowywał siebie kiedyś równie nie patrząc na zysk który mógł nei nadejść

jednak przy opiece nad dzieciątkiem zwrócić sie lub nie
matce lub światu a może obojgu tak lub nie

a ze starym człowiekiem zawsze nie
to dar doskonale bezinteresowny

Bardzo istotne i może najtrudniejsze jest pytanie
kiedy istota wchłaniana przez czarną dziurę staje się już bardziej nią niż sobą
i czy czarnej dziurze służyć
czy też od niej uciec na odległość życia

Bardzo piękny i refleksyjny wiersz

[eka]

matka mi się zapada
między czasy wsuwa bezszelestnie
najpierw palec później całą dłoń

Bardzo, bardzo ładne ujęcie. Czas wiązania się z Odejściem w metaforze.
Cały wiersz zasługuje na docenienie. Zaczyna się od ciszy. Od przewartościowania wiązań z obecnym i odeszłym światem.
Nie wiązałabym tego z AL.
Pamiętam, jak moja Babcia tak naturalnie podobnie 'wracała' do przeszłości.

wypaczonym oknem do ojca ucieka

- przez wypaczone okno ucieka do ojca - ?

i krzyż

skreślony ostrzem znak
który dziś powtarza jak refren
i zawsze na inną melodię

i krzyż na nim
jak refren

Tak mi się wydaje, że jest mocniej.

Brawa, Ewo.
Udał Ci się wiersz.

[Alek Osiński]

Mi się bardzo podoba. No, może puenta za mało dobitnie zarysowana,
ale pal diabli ; )

[biegnąca po fali]

Hosanno, Ewo, Alku - dziękuję:)

[AS...]

znowu wiersz tak niezwykły
że przy czytaniu nie zwraca się uwagi na błędy

ale są

"matka" z czwartego wersu jest niepotrzebna
bo to (ona) "milczy choć nie znosi ciszy"
a w tym przypadku podmiot
jest wyjątkowo jednoznaczny i wyraźny...

zaskoczył mnie tytuł
świetnie dobrany do okoliczności
w których u schyłku życia traci się z oczu horyzont zdarzeń

czyżbyś obejrzała wykład Meissnera?

pozdrowienia

[biegnąca po fali]

Błędy, to mój znak rozpoznawczy, Jerzy. Powtórzeniem chciałam podkreślić ciężar tego mliczenia, ale całkiem możliwe, że nie był to trafiony zabieg.

Wykładu nie obejrzałam. To coś dla mądrych. A ja...
Sam wiesz najlepiej.

Dzięki:)