Zaćmij.

[Karma]

Spóźniłem się o te kilka stopni
i chociaż bywałem przecież
najczęściej jak mogłem, to wciąż jakoś tak

mało nie spadłem z krzesła, opierając się
o te spóźnienia, kiedy ktoś zajął miejsce niechcący
niwecząc tym samym te maluteńkie kropki
w przestrzeniach po tobie.
Niedługo zacznę podkreślać programy,
godziny zleją się w ciągi liczb, więc zapomnę
które kiedykolwiek mnie interesowały.
Poza twarzą, którą widzę codziennie w lustrze.
W okularach odbija się obca obecność,
jakby próbując mi wytłumaczyć skąd ta zieleń,
skoro wszystkie znane mi pierwiastki są morskie
lub co najwyżej letnie.

A ja spóźniłem się o te kilka stopni,
lub nagrzałem na słońcu jak lupa.
Spaliłem wszystko w promieniu centymetra
i stąd ten środek - ten w oku.
Te pomarańczowe cętki jak odcisk palca,
lub ślad na śniegu.

Bo przecież nigdy nie ma pewności,
kto z nas będzie pierwszy.


Z cyklu: Sabinka.
Koniec Stycznia, 2019.

[eka]

Ciekawe jak ocenią inni.
Odbijam się od wersów, są puste nadmiarem... albo ja i dlatego nie potrafię odkodować.

[Karma]

To dla babci, która już odeszła.
Może to pomoże.

Pozdrawiam

[eka]

: ( Współczuję.

Teraz wiele zrozumiałam.

[Karma]

Spokojnie, to już osiem lat
Ale w końcu odwazylem się zacząć pisać o Niej.

[Hosanna]

ja pomyślałam (najpierw), że to o ukochanej (choć młodszej)

pomyślałam, że gdy kochamy chcemy robić tyle rzeczy koniecznie razem
(wspólny orgazm więcej wart niż osobne, wspólny posiłek także)

odczytałam żal, że już nie będzie tego razem
jakby część bohatera chciała umrzeć z tą osobą, żeby okazać wierność temu "razem".
kochankowie nawet umierać chcą razem ...

ale skoro to babcia to muszę jeszcze raz przeczytać
i ..

... i teraz czuję żal niewystarczającego odwdzięczenia się za otrzymaną miłość
i ten wiersz jest jakby podziękowaniem
hołdem
jawnym dowodem miłości pokazanej także światu
bo światło nie powinno być pod korcem

czuję też jakby lęk, że innych (nowych) ludzi nie łatwo już pokochać równie mocno
są zbyt daleko, zbyt szybko się zmieniają
nie dają nam też aż tyle miłości jak ci co odeszli

i jeszcze myślę że to piękne i niezwykle być przy czyjejś śmierci
że to wielki zaszczyt

zazwyczaj ludzie wola umierać samotnie
skrupulatnie wybierają chwilę, gdy wszyscy wyszli

rozumiem to pragnienie by się ... nie spóźnić na tę właśnie niezwykłą chwilę

a może to też inne pragnienie
może w żalu o spóźnienie ukrywa się pragnienie, żeby tego kogoś uratować ?
że można było zrobić masaż serc,a wezwać pogotowie, ofiarować jeszcze kilka dodatkowych chwil ...

w każdym razie odczuwam ten wiersz jak pogłaskanie wspomnienia o kimś bardzo ważnym

[Karma]

Kurcze, wzruszyłem się po tym komentarzu.
Az mam ciarki. Dzięki

[Hosanna]

takie przeżycia są na wagę ciarek