Okularnicy

[Disalicex]

My - okularnicy
win­niśmy trzy­mać się razem,
gdy noc głucha
zak­ra­da się
do szkla­nych bram

My oku­lar­ni­cy ze złama­nymi skrzydłami
cho­wamy w dłoniach twarz,
gdy wiatr hu­la między nozdrzami,
gdy z gardła sączą się
roz­darte słowa

My - okularnicy
widzi­my w dźwiękach

w kolorach

w sylabach

[lczerwosz]

Właściwie ponury obraz świata przez te okulary. Nie, nie są różowe, choć okularnicy widzą w kolorach. Ale jakie są? Przecież nie podajesz żadnej przyczyny, dlaczego okularnikom wiatr hu­la między nozdrzami, a słowa się rozdzierają na sylaby. A jednak, tak jest zapewne, jak piszesz. Trzymam z Tobą, bo też używam, nawet dwóch par na przemian. Może się przyzwyczaiłem i noszenie nie wytwarza we mnie poczucia zagrożenia, czy tylko niepokoju.
Zobaczymy, co napiszesz w kolejnych utworach.
Witaj.

[eka]

Dobry wiersz, ciekawy.
Szczególnie finał, sugerujący okularnikom synestezję w odbieraniu bodźców. A może nawet sawantom:)

Pozdrawiam:)

[skaranie boskie]

Coś tam wiemy o okularnikach...
https://www.youtube.com/watch?v=WOXRCnxMsc8

[alchemik]

Dawno temu byłem okularnikiem. Nie z wyboru tylko tak jak zwykle z powodów optycznych.
Optyka to nie tylko fizyka fotonów.
To soczewki, siatkówki, My sami.
Okulary uciskały mnie na nosie.
W prawie jazdy nakłaniano mnie do jazdy w okularach.
Ale.
Jestem szczęśliwy, że zrezygnowałem z oprawek.
Tylko jedno oko wymagało korekcji.
Nakłoniłem mózg, żeby nie rozdwajał obrazu.
Wiem, jestem tym jednookim szczęśliwcem w krainie pozornych ślepców.
Widzę świetnie, a jednocześnie jestem w stanie zrozumieć okularników.
Nawet tych metaforycznych, a zwłaszcza tych metaforycznych.
Wychowałem się na Osieckiej.
Uwielbiam piosenkę Sławy Przybylskiej.
https://www.youtube.com/watch?v=WOXRCnxMsc8

Chyba powtarzam się z linkiem.

A Twój wiersz skłania do przyjrzenia się; sic! innym zmysłom.
Synestezja to ciekawy pomysł mojej mądrej koleżanki, Eki.
Eka jest mi bliska, bo myśli podobnie do mnie.

Okularnicy jako poeci, muzycy?
To niezupełnie cała prawda.
Kryjesz się za oprawkami, a to tylko ramki i szkło.

Całkiem niezły wiersz.

A ja wiem, co mówię i widzę.