Pory roku

Wiadomość

#1 Post autor: **Gloinnen** » 15 sty 2019, 11:56

Pory roku

I.
Od własnej zimy chciałeś uciec w moje późne
lato. Przerażał mróz trzaskający w kościach
i to, co jeszcze niezakończone,
a już fermentuje na dnie starych gąsiorów,
nocnych godzin.

Ostatnią zieloność obgryzałeś z drzew. Jeszcze
kwitną pelargonie i szałwie, mruczałeś do ucha,
jeszcze słońce rozświetla imiona, gąszcz pokrzyw
przy drodze. Poranki pokrywają chmury akwarelowym
ciepłem.

Na kilka chwil przed wydaniem owocu
można było zmyślać gusła,
zanurzać zmęczoną twarz
w jarzębinową czerwień.

II.
Przez szpitalne okno niepostrzeżenie
przeszłam w dymny podmuch. Księżyc napełniał liśćmi
październikowe klepsydry. To nie do wiary,
dziwiłeś się, patrząc jak przymrozek
rozsiewał siwiznę, gdzie popadło: na polnych bezdrożach,
na dachach szop i na dniach tygodnia.

III.
Niepotrzebne już gałęzie, z których nic nie można
uszczknąć, które dają tylko same siebie:
czarny rysunek na wietrze i surowy szelest

Po co mi ten sam los, powtarzalny
niczym grudniowe przesilenia
w ogrodzie? Tam miałem zapomnieć,
jak bolą zęby na zmianę pogody i jak szara godzina
miesza w głowie.
Dziś szkoda sił, by pędzić na koniec świata
po śnieg i ciemność.

Znam zbyt dobrze i mam aż nadto.

A ogród zdradził. Wśród spadłych owoców
i mokrych liści ukrył znaczenia
nieuchronne. Teraz niech się zapadnie
w swoją bezgwiezdną przemijalność.

Spokojnie.

____________________
Glo.

#2 Post autor: **lczerwosz** » 15 sty 2019, 23:44

viewtopic.php?p=7881#p7881

AS... · #3 Post autor: **AS...** » 17 sty 2019, 10:38

swego czasu komponowałem i fakt: niektóre kawałki przetrwały próbę czasu...
wśród nich uchował się jeden, który gra w mojej głowie
ale niestety - nie mogę go urzeczywistnić
ponieważ nie istnieje instrument na którym dałoby się go zagrać

skąd ta dygresja?
ano
poeci także muszą stworzyć swój język, instrument
który zagra to, co chcą powiedzieć

a Twój Glo - jest znakomity
:rosa:

pozdrawiam Cię serdecznie
bo nie widziałem Cię na forum od 130-tu lat

#4 Post autor: **eka** » 17 sty 2019, 13:06

Najbardziej przejmujący, lirycznie i znaczeniowo mocny, jest finał wiersza.

Gloinnen pisze: ↑
15 sty 2019, 11:56
A ogród zdradził. Wśród spadłych owoców
i mokrych liści ukrył znaczenia
nieuchronne. Teraz niech się zapadnie
w swoją bezgwiezdną przemijalność.

Spokojnie.

Kogóż ogród zdradził? Adresata wyznania, czy nadawcę? Z trybu rozkazującego (niech się zapadnie) wynika, że Jego, nie Ją. Ona jest tym ogrodem.
Jesień i zima. Komuż bliżej do grudniowego przesilenia? Jaka epoka (pora roku) nadchodzi?
Jesień wyczerpana, zima rozpoczyna rządy.
Interpretację poprzedzających wersów, tego dobrze skonstruowanego liryku, pominę. Dla mnie wszystko jasne, ale oczywiście może to efekt nadinterpretacji.

Rozmowa, bo kursywa została wykorzystana jako głos adresata, bardzo ładnie zasypana ogrodniczymi odniesieniami w dominującej metaforze Ogrodu. Odbieram go w analogii do Edenu. Ale kto skusił Ją? Świadomość różnic?

Nawoływanie do pogodzenia się z przemijalnością i to bezgwiezdną może denerwować. Poczucie wyższości. Spokojny, a drapieżny pazur.

_________
No nic. Sorry za pośpieszny odczyt i dalece nieprofesjonalny rozbiór.
Ważne, że wiersz Glo się pojawił.

alchemik · #5 Post autor: **alchemik** » 17 sty 2019, 20:46

Oskarżenie cykliczności, która nie zwraca, tylko podsuwa nowe wątki, gdy chcielibyśmy pozostać przy starych. Niestety stare wątki są kompostem do nowego Ożywienia.
Ot, pory roku.
Powtarzalne i przewidywalne, ale bez... Właśnie bez na wiosnę jest niby ten sam. Podobnie pachnie, ale to inne kiście.
Natomiast cierpienie pozostaje.
Ja też się cieszę, że Glo napisała wiersz.
Bywało, że wytykałem Jej niepisanie.
W kwestii instrumentarium zgadzam się z AS...-em.
Posiada nienazwane instrumenty.

W kwestii inspiracji.
Nawet Leszek się ładnie zainspirował.

I ja też, a ostatnio w ogóle nie chciało mi się pisać.

No więc viewtopic.php?f=126&t=1227