Jeszcze wyżej

[Alek Osiński]

Turyści, spacerujący wokół bazyliki, skutecznie
rozjątrzają mgłę. Wczesna pora i dendryty, odarte
z kory, pośpiesznie łączą się w sieć – małe Bardo
wypuszczone z ramion kochających się par

pod skrzydło cudownej matki, unosi w stronę słońca
ulotne ciało i wiatr rozprasza omszałe światła.
Kobieta z gromadką dzieci zatrzymała się obok
wystawy pełnej agatowych jaj. Przez kruchą chwilę

między śmiercią i narodzeniem, w fasadzie
kamienicy trzaska brama, otwierając głębokie
wilgotne łożysko. Nie wszyscy wejdą do środka.
Nam, którzy zostaliśmy na zewnątrz, przyjdzie

piąć się po kostkach ulicy, do samego końca.

[Marcin Sztelak]

Pięknie opowiedziany wiersz. Doskonała fraza o kruchej chwili pomiędzy. Mam wrażenie, że przecinki pomiędzy dendryty a pośpiesznie zbędne.

Pozdrawiam.

[Hosanna]

Podoba mi sie wiersz choć jak wiele Twoich

to co mnei zatrzymuje
cały czas analizuję dendryty odarte z kory które sie łączą
i wciąż ma dwie sprzeczne reakcje że jest to bełkot i że jest to genialne

[Alek Osiński]

Dzięki za komentarze.

Gwoli wyjaśnienia, dodam tylko
bo może ktoś nie wiedzieć
że Bardo, poza tym, że to przejściowy
stan egzystencji, to także miejscowość
na Dolnym Śląsku, gdzie rozgrywa się
akcja wiersza. Dlatego dużą literą.

[lczerwosz]

No właśnie. Ja zawsze wiedziałem, że zbiorowe emocje, lub wspólne myślenie grupy ludzi, tworzy sieć niewidzialnych połączeń i unosi się, choć w innej przestrzeni raczej, ponad, na pewno jednak. To daje poczucie więzi. Licho wie, jak propagują się emocje. Odbieramy je i pewnie nadajemy poza siebie językiem ciała.

[Alek Osiński]

No, język ciała jest z pewnością ważny, ale na pewno nie jedyny
zmysły odbierają na wielu płaszczyznach i długościach fal i to nie zawsze
w sposób jaki sobie można w pełni uświadomić i przekształcić
na kod np. językowy.