Kilkorgu przyjaciołom z grochowego strączka

[alchemik]

Pięciu ich było w kołysce, chyba.
Nie pamiętam tych braci, uschnęli.

Jeden silniejszy. Ustawia czas w warzywniku.
I w glebie gmera nawozem.
Zieleni się na pojedynczym pędzie
wszędzie, kiedy nie śpi.
W pędzie do Olbrzymów.

W snach, przez zwodniczy ultrafiolet.
Mknie w kosmos do asteroid, meteroidów,
zanim spadną.
Tam raj żelazowo-niklowy i węglowy, i rój,
walący przez niebieskość z nieskończoności w dół.
Zanim się spali w chondryty w kraterach tycich, tycich.
Byle jakie piekło.

Trwam, kocham, spoza czasu.
Stary, obleśny satyr.
Nimfy miłują takich. Rogatych na kozich stópkach.
A może na jednej kurzej, indyczej, byczej.
Jaką byś chciała?

Nie mogłem już ścierpieć dłużej.
A więc poprzestałem.
To takie oczywiste, żeby nie bolało.
Wyznać grzechy?
Za proste. I ten konfesjonał.
Niezbyt budujący.

A pozostałość po strączku, to nie unicestwienie.
Wyzwanie dla pozostałych braci snujących włókna.
Kręć!
Wrzeciono się kręć przez słoneczną fuzję.
Iluzją jest śmierć i jej transatlantyk.
Albo pupa, pupa i pupa.
Mamię Cię!?

Eci, peci.
Spotkamy się jeszcze poeci.
Asteroida leci.
Bęc!!!

[Agnieszka R.]

Nie wiem. Ni to dla doroslych ni dla dzieci, i jeszcze nimfy, włókna, satyr. Za dużo grzybów w tym sęk...

[alchemik]

Cześć, Ignis.
To oczywiście żart poetycki, na który mogę sobie pozwolić.
Jest hermetyczny dla osób spoza strączka.
Choć sporo osób potrafi go odczytać.
Lubisz poezję?
Lubisz pisać poezję?
To wcale nie takie łatwe.
Talent nie wystarcza.
Jest mnóstwo mozolnej pracy, jeżeli odkryje się w sobie światełko.
W Twoim przypadku ogień.
Trzeba ćwiczyć, nurzać się w zamkniętych formach, aż te pomimo granic zyskują na przestrzeni.
Potem, możesz bawić się słowami.
Mieszać bajki, mity i prawa kosmosu.
I od Ciebie zależy do kogo kierujesz wiersz.

Dzięki za próbę odczytania.

Jerzy