Echo

[point of view]

Brnę labiryntem oddechów.
Cisza całymi płatami odłazi od ścian,
sinych korytarzy echo zbieram.

Obietnice utopione w morfinie,
z uszu wypłukują szum,
cud życia przeistaczają w rudy mocz.
Dopóki białe taśmy
wysnuwają się z ust lekarzy,
dopóki kapie kapanie,
ufam sercu, które z przyzwyczajenia
przepycha życie przez
podziurawione jarzeniówkami noce.

Trzeba być blisko, na odległość dotyku.
Dopiero teraz można przytulić się
do szelestu szeptu, naśladować
ćmy lichych żarówek.

Mijam skuloną postać przy ścianie.
Dłonie zimne niczym posadzki,
z koralików myśli łuskają skargi jak obelgi.
Gdy modlitwy dotoczą się na koniec korytarza,
cichną.
To takie ludzkie.

[point of view]

... poprawiony.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, mocny wiersz. Przecinek w przedostatnim wersie niepotrzebny.

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

O kurcze WOW. Jestem zachwycona. Piekny wiersz.
Po prostu piękny