królu mój

[tabakiera]

Ja o wierszu z rymami, Ty o klasyfikacji.
Czy napisałam, że to tradycyjny wiersz rymowany?
Gdzie napisałam, że rymy to błąd?

W nosie mam klasyfikację.
I inne zdanie na temat urody tego tekstu.

Przysiadanie jest na ogół na trochę, więc "na trochę" dodane na siłę dla brzmienia do "dzwonek".

lecz nie dziś
nie otworzę bo może to ty

- najsłabszy punkt, o którym pisałam.
Sensu tu nie ma, tylko pod rym i rytm.
W dodatku wyrazów jednosylabowych.
Nie dziś, nie otworzę?
To w końcu ty czy śmierć?

a może śmierć czeka aż się podłożę

ręce pod głowę
i od niechcenia dopowiem

???

Dalej nie znęcam się, wystarczy.

[biegnąca po fali]

Ciutek przesadzasz, tab. Sens jest. Kwestia przerymowania. Ale miało grać i gra. Miało też być ironicznie. Czarny humor. Czy cuś.

[lczerwosz]

Ja o wierszu z rymami, Ty o klasyfikacji.

No skoro są dwa działy, to zapewne inne kryteria oceny rymów. W dziale rymowanych więcej uwagi się zwraca na elementy brzmieniowe, rytm tempo. Bym powiedział, że wiersz z więzami formalnymi jest znacznie mniej przypadkowy. Trudniej wymienić w nim słowo na inne. Niestety czasami się zdarza, że rym wyznacza treść, bo tak pasuje. W wolnych dopasowanie do braku rymu jest dużo łatwiejsze, po prostu jest większa pula do wymiany.
Piszę o słowach, ale chodzi ogólnie środki artystyczne, obrazy, wyobrażenia, a istotą i tu i tu jest znaczenie.

I inne zdanie na temat urody tego tekstu.

I tu się nieco różnimy. Mnie się podobają te subtelne rymy. Co nie oznacza, że ktoś z nas ma rację, bo możemy mieć oboje. Paradoks gustu.
Ale mimo wszystko, ważne jest, aby autor panował nas tekstem, a nie odwrotnie. Już pisałem wyżej, że czasem słowa niosą. Jak w wierszu białymi wolnym pozostanie rym, co może być określony jako niechciany, przypadkowy, to źle. A jak został zaplanowany, to dobrze. I bądź tu mądry.

[Alek Osiński]

na pukanie nie otworzę
jest umówione hasło
dzwonek
i klamka na stole
nieopodal drzwi

taboret do przysiadania na trochę
lecz nie dziś
nie otworzę bo może to ty
w ten ziąb niepogodę
a może śmierć czeka aż się podłożę

ręce pod głowę
i od niechcenia dopowiem
zimie śnieg
piorunom ogień
niech płonie co ma płonąć

czarno białe migawki
w sepii
i technikolorze
wybuchają po kilku głębszych
dobrej połowie

do drzwi jakby bliżej
za to klamka
nie mieści się w dłoni

śmierć wchodzi przez komin

Podoba mi się wiersz. Ma taki swoisty klimat obłędu
jak u Sylvii Plath w Szklanym kloszu. Klimat osaczenia
i bezradności. Ostatni wers tylko mi do niego
zupełnie nie pasuje, bo prowadzi w stronę wiersza
Kraszewskiego - "Dziad i baba", gdzie też śmierć wchodzi
na koniec przez komin, a więc raczej w stronę satyry
przez co psuje efekt : )

[biegnąca po fali]

To komin się wytnie, Alku.
Dziękuję:)