widzenia Marii

[eka]

Ewo - a stojąc nie można się kołysać?

Można.
Wrócić te uprzejmości, bo czuję się winna okaleczenia wiersza.
Skojarzenie miałam z tych najoczywistszych: kołysanie się ciał na wietrze. Sorry.

[biegnąca po fali]

A za co Ty mnie "sorujesz"? Przestań. Ja się tak bronię, ale wiesz... Bez przekonania.

[eka]

Za pochopny 'zarzut'.
A weź, wyluzuj, okey?

[biegnąca po fali]

Jestem wyluzowana. Na swój sposób, oczywiście

[tabakiera]

Biegnąca, ani trochę nie żartuję.
Pamiętasz moją "Karolę"?
Jaki łomot dostałam od "znawczyni form wszelakich i mistrzyni taktu"?
Wybacz, nie mam w zwyczaju pisać o swoich tekstach, ale tu mi się nasunęło.
Piszesz o autentycznej osobie (jak ja wtedy).
Osobie specyficznej (jak ja wtedy).
Wchodzisz w jej świat, jej ogród, jej widzenia.
Czytelnik nie zawsze nadąża, bo czytelnik nie bierze serio kołyszących się na wietrze wisielców.
To ponad siły normalnego człowieka.
Nie nadąża za lizawką w miejscu księżyca i zasłanianiu go głową wisielca, aby utrzymać się do świtu (choć utrzymanie się wisielca do świtu można rozumieć różniście).

Z tego powodu w mojej głowie stworzył się iście halloweenowy, wcale nie straszny nastrój grozy, niczym w tej piosence (ale się naszukałam)!

http://www.wykop.pl/ramka/904865/byl-so ... nali-burz/

Skoro Maria jest autentyczną postacią, to wszystko zmienia!

[lczerwosz]

w jej ogrodzie co noc gromadzą się wisielcy
niektórych już zna z widzenia i wymieniają uprzejmości
nowi milczą skupieni na śmierci
kołysząc się miarowo uspokajają nurt odległej rzeki

Maria wyobraża sobie wtedy że przechodzi po wodzie
po tamtej stronie czeka wszystko czego się wyrzekła
kusi obiecany odpust i miejsce na odwieszenie krzyża

w jej ogrodzie szumi i złowróży
zwłaszcza gdy patrzeć pod światło świat staje się przejrzysty
by w końcu rozmyć się przeistoczyć w wielobarwną plamę
do starcia powieką albo rękawem

tym bardziej gdy sączy się siąpi uwalnia przez pory
sól ze sparciałych sznurów czy lizawki w miejscu księżyca
na szczęście na wszystko jest sposób
i Maria zakrywa defekt kolejną głową

do świtu powinna się utrzymać

Bardzo mi się spodobał ten zupełnie nadrealistyczny sposób opisania świata Marii. Przyzwyczajenie do nienormalności, która, już tylko krok, a stanie się normalna, oby nie, jest porażające. Coś jakby dzieci bawiły się na cmentarzu kośćmi nieboszczyków. Bywa, że współczucie ustępuje rutynie, pracownicy prosektorium też tego doświadczają. Nasuwa się też przywołanie obozów śmierci, gdzie równe układanie trupów było pragmatyką podyktowaną efektywnością w wypełnianiu obowiązków przez jeszcze żywych współwięźniów.
Czy Maria w ogóle odczuwa. Myślę, na ten temat jest jedno zdanie: "Maria zakrywa defekt kolejną głową". To sposób na ukrycie niedoskonałości, trzeba dbać o porządek, nawet w warunkach ekstremalnych.
Ale odczuwa, ma marzenia, właściwie jedno - przejść przez rzekę. To może jest śmierć albo ucieczka.

[biegnąca po fali]

tab - to fajnie. Wiesz czym się zajmuję(?) To dlatego tak często sięgam po tego typu historie. Co się napatrzę i nasłucham, to moje:( Mam świadomość, że normalnym ludziom nie po drodze z takimi tekstami. Ale mnie, to już chyba nic nie zaskoczy.

Leszku - bardzo mi miło:)
Dziękuję.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry i gdybym miał wybierać to właśnie pierwszą część bym wybrał.

Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Dziękuję, Marcinie:)

[Jana]

.