o, nie pytaj

[Mchuszmer]

Cieszę /się/ :-)

straszna

W sumie, niestety, tak to działa na sekrety:-)

uważność:)

Twoja też, widzę :-D

Tak, zaimki go budują i nie występują niepotrzebnie, słyszę też jako muzyczne spoiwo. Efekt dobry, bo się nie powtarzają. Nie da się jednej zasady stosować do wszystkiego, zresztą, zauważyłem, że na nadmiar rzeczowników nieporównanie rzadziej się narzeka, a te potrafią tak samo przeładować, jak zaimki zmarnować powierzchnię.

[lczerwosz]

co tutaj kiedyś przy mnie usiadło
i czego na pewno nie można
po nim się spodziewać

To jego dobro mogło przyjść, w każdym pozostaje jakieś dobro, jeśli nawet człowieka oceniamy źle.

czemu kategorycznie
muszę zakazać w tym porządku

Tak więc bywa, on już nie pasuje do prostego a nawet prymitywnego schematu odrzucenia, postawa nieprzejednana nie jest taka oczywista

widząc co rwie
w cieniu odmian

A może ta odmiana jest naprawdę, zdarzyła się w okresie rozstania, pl-ka tak naprawdę potrzebuje tego czegoś i tego kogoś, tęskni, a widzi, że jej sieć samoobrony rwie się pod wpływem tego czegoś, już nie jest taka pewna swoich odczuć. Czy jest na tyle silna,by wytrwać w odrzuceniu, w imię jakiejś swojej racji, czy ulegnie. Tragedia polega na tym, że każda strategia jest nieadekwatna do tej mieszanki dobra i zła.
Jeśli przyjmie go znowu pod dach, to minie tylko znowu kolejny miesiąc miodowy, a on okaże złą stronę. Gdy go przepędzi, to nigdy sobie tego nie daruje.
Tak bym to rozumiał, to nie tylko wzorzec skłóconej, ale związanej pary, symetryczny zresztą.

[eka]

Dumam, Leszku, nad Twoją interpretacją i fakt, oczywiście można tak przeczytać, tym bardziej, że podmiot absolutnie przecież nie ocenia tego 'czegoś', a jedynie sytuuje jego obecność i wywołane skutki w swojej, własnej przestrzeni. Zewnętrzny obserwator może pójść dalej.
Odpowiedzieć na pytania:)
Bardzo Ci dziękuję, pomogłeś.

[eka]

Tak, zaimki go budują i nie występują niepotrzebnie, słyszę też jako muzyczne spoiwo. Efekt dobry, bo się nie powtarzają. Nie da się jednej zasady stosować do wszystkiego, zresztą, zauważyłem, że na nadmiar rzeczowników nieporównanie rzadziej się narzeka, a te potrafią tak samo przeładować, jak zaimki zmarnować powierzchnię.

Szymon, te wersy, jak wcześniej zauważyłeś - poleciały na jednym 'dechu' i nawet nie wiem, czy wykorzystałam wszystkie przypadki (od mianownika do wołacza), jeśli jakoś wyszło, to tylko efekt mocy prozaicznej fleksji:)
Racja z przeładowaniem lirycznej powierzchni, tak samo jest, kiedy wiersz w każdym wersie operuje orzeczeniami, czy też nachalną dominantą są przymiotniki.
Powtórzenia, nazwijmy - gramatyczne (jak rymy z jednej kategorii) - szkodzą.

[lczerwosz]

podmiot absolutnie przecież nie ocenia tego 'czegoś', a jedynie sytuuje jego obecność i wywołane skutki w swojej, własnej przestrzeni. Zewnętrzny obserwator może pójść dalej.
Odpowiedzieć na pytania:)

Dokładnie, jak piszesz. Wiersz jest zawsze trochę zagadką, niedopowiedzeniem. Inaczej staje się agitką.
Ale to niedopowiedzenie daje przestrzeń do interpretacji, właściwie analizy psychologicznej PL-ki/a i sytuacji, w jakiej się znalazł/a on/a, a w takiej samej sytuacji znajduje się bardzo wiele ludzi obu płci. I tu powtórzę, ludzi trochę dobrych, trochę złych. Czasem niezręcznych, kierujących się chwilowymi emocjami, obrażonych na wiele lat o, czasem zupełne głupstwa. A z drugiej strony godność i honor stale są ważne, jak i to, by nie pozwalać się poniżać. PL(-ka) ocenia jednak to coś. Mówi, że nie pozwoli mu rwać cichcem. Myślę, że do siebie nie ma pewności, czy wytrwa. Bo może PL(-ka) w duchu chce być postrzegany/a przez tego/tą, który/a ma to coś i stanowić dla niego/niej punkt odniesienia. PL(-ka) może się boi o swoją niezależność. Naprawdę trudno jest znaleźć złoty środek. Nie da się zważyć miłości.
A rwać to nie tylko wyrywać ale i podrywać, czyli walczyć o wpływ na drugą osobę. Co na jedno wychodzi.
I tu powstaje druga interpretacja relacji PL-ki z tym czymś. To coś, to jednak ktoś, i może być całkiem nowy, nie stara zepsuta miłość, a zupełnie nowy romans in statu nascendi. A ona jeszcze się zastanawia. A tu trzeba nabrać tchu i głową w dół w to coś. Nawet na zatracenie.

[eka]

Dzięki, Leszku:), za rozwinięcie poprzedniego komentarza.
Wiesz, nigdy nie nazwałabym kogoś - czymś. Wewnętrzna rozmowa (id z ego) o czymś, co się kiedyś pojawiło i ma wpływ.
I z kilku powodów strach o nie pytać, bo odpowiedzi mogłyby... mniejsza:)

[AS...]

uśmiejesz się, ale nie rozgryzłem

[eka]

spoko:)
Do kogoś dotarło. Dostało mi się.