coś we mnie

[biegnąca po fali]

W dobrej? A myślałam, że wręcz przeciwnie
Dziękuję.

[alchemik]

Depresję to mam ja i mój kot.
A ponieważ nie mam kota, to tylko ja.
Tab ma rację, że rozdęłaś ten wiersz.
Pomysł dobry i częściowo dobrze zrealizowany.
Tylko częściowo, bo parę części trzeba wypieprzyć.
Ten fragment o depresji jest do dupy, bo nadaje oczywistość w nie oczywistości domyślnej.
Masz całkiem dobry warsztat.
Brak Tobie jednak nauczyciela i przyjaciela, który zna się na pisaniu poezji.
Nie przejmuj się, bo portale są właśnie od tego, tzn. obserwowania i wytykania błędów.
Błędy są normą przy pisaniu.
Zlitowałaś się nad niechcianym miotem. Takie nieporadne, ślepe niby kociaczki.
Ja kiedyś zachowałem cały miot mojej ukochanej kotki.
Potem z ciężkim sercem musiałem oddać kotki do schroniska.
To o życiu, a nie poezji.
W poezji się bronisz.
Zaczynasz osiągać swobodę pisania.
Nigdy jej jednak nie osiągniesz, jeżeli nie nauczysz się swobody ograniczania.
Poeci powinni uczyć się rymować i tworzyć w zamkniętych formach.
Ja w ten sposób uczyłem się pisać nieograniczenie w mocno ograniczonych formach.
To mi daje władzę nad słowem.
O tyle, o ile alchemik ma władzę nad żywiołami, których używa do swoich formuł w celu stworzenia lapis philosophorum.
W okresie, kiedy nie ma depresji, oczywiście.

Pożyczę od Doroty szóstą parę stringów.
Wcisnę, aż się parówa sparuje.
Ponoć gruba i może wyleźć poza sznurek.
Patrzmy na przestrzał przez sieci.
Wszystko jedno jakie.
Nęcisz necie.
A na świecie nie dzieje się nic nowego.
Może intensywniej przez to, że wiemy o Somali, Szambali, narkokorporacjach, czy też o nowej drapieżnej orchidei.
Zazdrościsz mi mojego pisania.
Nie przejmuj się, ja zazdroszczę Twojego.
Zazdroszczę tylko wyobraźni, choć w mojej tyle światów, że nie wiem i wiem, że dinozaury nie wyginęły ze szczętem. Teraz to ptaki.
A mam przewagę, bo mechanika kwantowa daje mi magię. Niezupełnie rozumiem tego kota martwego w żywym. Ale czuję Wieloświat i możliwość wszystkiego.
Tym się żywię duchowo w przypadku braku Boga. Pociągam za kosmiczne struny.
Taki los alchemika.
Sam, w swoim laboratorium wśród idei do wyboru.
Nie załapuje się na żadną, bo jestem poetą i sam tworzę.
A to nie tylko układanie słów. To zawrót głowy, który muszę powstrzymywać.

[biegnąca po fali]

Jerzy, piszę jak piszę. Lepiej nie będę. I nikomu niczego nie zazdroszczę. Mam, co mam. I starczy.

[eka]

źli się
nadyma to znów spuszcza powietrze
rozmyte pachnie szafą i środkiem na mole
przesiąkły bluzki sukienki
stara panna i jej koty
bezimienne
pięć sztuk

źli się bo kto mu zabroni
leźć po zewnętrznych krawędziach
w środku wszystko zepsute do szpiku kości
ostatniej z prawdziwych
od teraz tylko plastik i sztuczne barwniki
do tego depresja jakiej świat nie widział
choć mówią że zawsze ktoś czuwa

bez względu na porę gotowy sięgnąć po kij
mrowisko samo się napatoczy
jak lampa rzucająca cień za dnia
nocą rzeka i worki na mioty

____________

Medal już za sam czasownik zwrotny - źli się! Świetne, tak samo efekt przerzutni między 3. i 4. cząstką.
No Ewo, bylejakość generująca złą ciemność...
Masz talent, mówiłam Ci już?
Zero plastiku, kość z kości.

[biegnąca po fali]

Dziękuję, Ewo.

[Nula.Mychaan]

Ewa lubie Cię czytać, bo zwykle znajduję to czego szukam.
Bardzo mi się podoba czasownik "żli się", ale nie tylko to.
Obrazowanie i sposób budowania metafor jest bardzo kunsztowny, chociaż z pozoru prosty.
To jest właśnie to

[biegnąca po fali]

Oj, Nulo, Nulo... To wszystko kradzione. Nawet Ty się nabrałas.

[Nula.Mychaan]

Czegoś najwyraźniej nie rozumiem

[biegnąca po fali]

Podany jest link. Tam gdzie możemy porozmawiać. Wejdź i poczytaj.