co dała matka dziecku

[Agnieszka R.]

Dziecko ma domek w pokoju między szafą a ścianą: bez drzwi i okien.
Zawsze jest otwarty, choć czasem trudno się do niego dostać.

W szafie mnóstwo bałaganu:
stare ubrania, torebki matki i cioci Władzi,
która zmarła kilka lat temu, ale przychodzi.
Dziecko czasem ją widzi, jak zagląda do szafy i wyjmuje niedużą torebkę.
Dziecko obserwuje najpierw cień, boi się tego cienia;
wychodzi szybko z pokoju i kładzie się w sypialni rodziców.
Wynurza głowę spod grubej kołdry, uszytej z myśli.
Kołdra jest ciepła, dziecko szybko się nagrzewa, poci, i równie szybko marznie.
Matka od czasu do czasu wyrywa je ze snu.
Matka widzi w nogach łóżka kruka. Matka krzyczy: kra! kra! kra!

Przez pokój przebiega stado pawi, gołębi, kanarków i kuropatw.
Dziecko z dystansem spogląda na pawie i ich dumę.
Najbardziej polubiło kuropatwy, mimo że płochliwe, a z jedną nawet się zaprzyjaźniło.
Pewnego dnia pobiegło za kuropatwą - pokazała mu przestrzeń:
zboża, łąki, polne kwiaty i bezchmurne niebo.
Dziecko poczuło smak świeżej, zimnej ziemi.
Wysoko rozległo się głośne kra, kra, kra. Dziecko zobaczyło kruka.
Nikt inny, tylko ono go zobaczyło.

[tabakiera]

Nie można odmówić tu emocji.
Tytuł bym zmieniła, zbyt oczywisty.
Osłabia moc puenty.

[Agnieszka R.]

Dziękuję bardzo:)

[Marcin Sztelak]

Dobry, oniryczny wiersz. Świetne obrazowanie. Co do tytulu zgadzam się, za dużo objaśnia.

Pozdrawiam.

[witka]

Nawet jak na prozje zbyrt zagracona tym co fabryka dała /toboły piękne dni/ i nieprzetrzebionym bogactwem inwentarza.

[Agnieszka R.]

Marcin, dziękuję bardzo za opinię.
Pozdrawiam

Witka, czasem naprawdę Cie nie rozumiem. Wybacz.