granice perspektywy

Wiadomość

żebro · #1 Post autor: **żebro** » 03 lis 2018, 23:10

Nabiera zawsze tak samo. Najpierw ściany przestają
wyznaczać granice. Są blade, zimne, wilgotne, ruchome
i zaczynają ograniczać przestrzeń, żeby skupić uwagę

w oddechu. Na wydechu modlitwa za wszystkich bliskich,
choroby i nadzieję, po to aby lęk odszedł i nie wrócił. Wdech
to sufit coraz bliżej i coraz mocniejszy smak farby, na ustach

wapno. Jest wszędzie w kościach, talerzach, obrazach
i zwierzętach, które teraz nie mają nic wspólnego z ukojeniem,
bo wszystko się zlewa. Zegar pokazuje pierwszą i uświadamia,

że nie wiem jak płynie, więc ile jeszcze zostało do rana. Oby
szybciej, bo pada, ciężko i boazeria może nie wytrzymać,
nie podtrzyma stropu. Trzeba ją czymś podeprzeć. Łóżko

jest. Łóżko zlewa się z podłogą, przeszłość wylewa się
spod materaca. Teraźniejszość wmieszana w deski. Ja
to obicia poręczy, nie mam tętna. Wiem jakie
zaplanowano
jutro i postaram się nie przychodzić.

Marcin Sztelak · #2 Post autor: **Marcin Sztelak** » 04 lis 2018, 16:35

Ciężki, przygnębiający wiersz, za to dobry, chociaż mimo wszystko chyba nadmiar w nim rekwizytów. I nie rozumiem powodu wyeksponowania zaplanowano.

Pozdrawiam.

Alek Osiński · #3 Post autor: **Alek Osiński** » 07 lis 2018, 16:52

Faktycznie ciężki, pełen wyobcowania, jednocześnie we wnikliwy sposób plastyczny.
Generalnie robi wrażenie.

Jedna wątpliwość merytoryczna:

żebro pisze: ↑
03 lis 2018, 23:10
Najpierw ściany przestają
wyznaczać granice. Są blade, zimne, wilgotne, ruchome
i zaczynają ograniczać przestrzeń,

Jeśli ściany przestają wyznaczać granice, to raczej
nie ograniczają przestrzeni, a przynajmniej tego nie widzę.

Pozdrowienia