zmiana strategii

[biegnąca po fali]

chytrze

bo grunt to znaleźć sposób na jego brak
nawet jeśli wcześniej było inaczej
nadszedł moment żeby wszystko nazwać
to priorytet by nie przeminąć bez znaczenia
że ograniczam swobodę

tyle o sobie wiem ile doniosą mi inni
nie nadałam imion nigdy niedonoszonym dzieciom
wierszom odmówiłam tytułów
może dlatego żal jakby mniejszy niż u innych
nieokreślony i bliżej mu do końca jaki by nie był
początek zawsze źle wróży

kręcimy się w kółko
mimo kątów w które z rzadka zaglądam
żeby przypomnieć sobie o ich istnieniu
nie sposób się do nich dopasować
a próby wypełnienia kończą się kolejnymi
ograniczając znacznie przestrzeń do życia

potrzebne są mi ideały i prawo
do stawiania kolejnych krzyżyków nad tymi i na tych
którzy byli po to tylko żeby odejść
tam gdzie kant wykrwawia obecność

[mirek13]

Odblokowałaś się?
Sprawa jak zwykle.
Ze trzy wiersze by tu zrobił.
Miejscami kombinacja alpejska przenosi się do Himalajów.
Ale zawsze będę Cie kochać za metaforykę.

[biegnąca po fali]

Kiedyś trzeba się odblokować. Prawda?

Jakie trzy wiersze? Jakie Himalaje? Jest prosto i zwięźle. I tego się trzymajmy.

Dzięki.

[mirek13]

Że prosto i zwięźle?
Z tego by jeszcze epos wykroił heksametrem homeryckim.

[biegnąca po fali]

Przesaaaadzasz.

[mirek13]

W życiu Romana!

[biegnąca po fali]

Nie znam

[eka]

Znaleźć sposób na brak gruntu (chytrze) za pomocą zmiany strategii.
A ta strategia ma nazwać wszystko i w ten sposób zapobiegnie przemijaniu.

bez znaczenia
że ograniczam swobodę

Komu? Podmiotowi, słowom?

tyle o sobie wiem ile doniosą mi inni
nie nadałam imion nigdy niedonoszonym dzieciom
wierszom odmówiłam tytułów
może dlatego żal jakby mniejszy niż u innych
nieokreślony i bliżej mu do końca

wers 1. podmiot liczy na komentarze zwrotne? : )
A jak kolejne wersy łączą się ze strategią nazwania wszystkiego?
Może to opisywanie czasu przed zmianą nastawienia...

nieokreślony i bliżej mu do końca jaki by nie był
początek zawsze źle wróży

Wahanie, czy w ogóle zaczynać, jeśli nie boli cisza.

kręcimy się w kółko
mimo kątów w które z rzadka zaglądam
żeby przypomnieć sobie o ich istnieniu
nie sposób się do nich dopasować
a próby wypełnienia kończą się kolejnymi
ograniczając znacznie przestrzeń do życia

Sorry, ale kto z podmiotem kręci się w kółko? Żal, początek, ktoś inny?
Kanciaste kółko - abstrakcja, prawda?
Dalej - rola metaforycznych, złych kątów. Chociaż jak to się mówi, mieć własny kąt - to już dużo. Rozumiem, że nadmiar szkodzi:)
Nazwanie (wypełnianie) kątów ogranicza przestrzeń do życia?

potrzebne są mi ideały i prawo
do stawiania kolejnych krzyżyków nad tymi i na tych
którzy byli po to tylko żeby odejść
tam gdzie kant wykrwawia obecność
spopiela się niebo

Najciekawsza - ostatnia strofa.
A może na tym ma polegać strategia? Przyznanie sobie prawa do przekreślenia tych, którzy zawiedli?
To po co ten apel w pierwszej, po co drążyć, nazywać?
Sztuka poetycka ma pomóc podmiotowi, prawda? Taki chyba jest motyw wiodący wiersza.
W kątach jest kant (dwuznaczność) i wykrwawia obecność - dobre!

Takie oto są moje refleksje w miarę czytania kolejnych strof, Ewo.
Ostatnia linijka niszczy moc metafory.

[biegnąca po fali]

To się ją wytnie. Dzięki:)

Ja wiem, że trudno za mną nadążyć. W życiu nie podjęłabym się próby interpretacji swoich wierszy.
Gdybym była czytelnikiem, oczywiście.