Towarzystwo

[point of view]

zabierasz ze sobą wypielęgnowaną
jeszcze w rodzinnym domu rozwartą dłoń
wytresowaną do chwytania serwetek
i spojrzeń spadających ze stołów

doczekałeś się
zapraszają
siadasz
zapierasz nogami w trociny areny
czujesz jak dywan krępuje stopy

przed tobą nowa przestrzeń
nabierasz łapczywie powietrza do nadymania zdań

na talerzu kalafior
lekko twardy
szklanki ze zmywarki
z nabłyszczaczem do słów
podnosisz wodę pijesz wino
przeistoczenie następuje bezboleśnie
dokładnie wpół tuńczyka

w zamian za sos i spojrzenia
dostajesz mizerię

wokół furkoczą warkoczyki małych dziewczynek
przywiązane do głowy wstążkami w kolorze oczu matek
dopóki nie utoną w dywanach
też będą odwracały twarz
zostawiając puste spojrzenia

jeszcze deser
nakładany osobiście przez gospodarza
taki rytuał
już oswojony
powinieneś kwitować

wstajesz od stołu
nowy płaszcz budzi podziw
i inne emocje

choć pozornie wychodzisz
zostajesz
jak zapomniany kapelusz
dyndasz na wieszaku

[eka]

Aż się prosi rozwinąć tytuł o WA:)
Goryczy więcej niż ironii.
Niektórych salonów opuścić się nie da i można to bardzo racjonalnie wyjaśnić, ale nie wiem, czy tu, w wierszu, rzeczywiście chodzi o wirtualne miejsce, dajmy na to portal i charakterystykę panujących rytuałów, od starć na arenie po deser i zapomnienie.
Dobry wiersz.

(4. wers od końca, drugie słowo uszczuplone:)

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry tekst, natłok słów bardzo umiejętnie wykorzystany do poprowadzenia narracji.

Pozdrawiam.