Zanzibar w ogniu

[point of view]

ci wszyscy oni
nauczyli się transmitować
swąd nadpalonego nosorożca
a nam brakuje już wilgoci w oczach do gaszenia czułości
znikają dylatacje pomiędzy życiem a przeżyciem
dzieciństwa nadal pachną siuśkami
i przypalonym mlekiem
starość już tylko moczem
zawsze to jakiś postęp

w pokojach pełnych błękitnych much
uwikłanych w misternie tkany spór z pająkiem
unieruchomieni na zakurzonych portretach zaszczańcy
odkupują winy przed telewizorami

z uwolnionych klatek
szufelką wygarniają nocniki pełne wyważonych zdań
tradycja karuzeli nakazuje
otwierać okna wyrzucać zużyte godziny
obecnie rozproszenie życia staje się łatwe
drzewa właśnie uwalniają przestrzeń

sztucznie nadęte nosorożce
które uciekły z błyszczących wiadomości
leniwie kołyszą się na ogołoconych gałęziach
obżerają z chipsów nieświadome niczego młode matki
na dodatek robią bezczelne miny
do dzieci w wózkach

te najzuchwalsze
wysiorbują mleko z podgrzewanych butelek
nie spodziewają się że
znowu bezinteresownie zaskoczy ich zima
zresztą to też zalicza się do cyklu
zobaczcie
niektóre już mają gęsią skórkę

[eka]

Zanzibar w ogniu? Książka? Lata sześćdziesiąte? Walka o niepodległość?
Nosorożce - hm, ja tam mam pozytywne skojarzenia z tym gatunkiem, tu wierszu są chyba metaforą dzierżących władzę reklamową, medialno-mentalną, no ale już, ze względu na wiek, tracą moc.
Bardzo ciekawy wiersz z liryczną frazą:

brakuje już wody w oczach do gaszenia czułości

[Marcin Sztelak]

Kawał wiersza i tym razem nieprzegadany mimo ewidentnego przegadania... Chociaż nosorożce zostawiłbym Dalemu...