w pionie

Wiadomość

#1 Post autor: **eka** » 27 sie 2018, 17:35

rośnie świat
pod kamienną posadzką grasują myszki
żywe pamięci w kryptach
niespiesznie przebierają się do snu

w ławkach oczy morderczyń
odpuść sądzenie pod łukiem
ramię przytuli ofiary
– szepczą wysokie nawy
i światło na drobinkach kurzu
niesie do witraży

chwilo przy nieobecnych świadkach
otwórz wrota nocą
niech nikt nie słyszy słów
ponaglających rytm obcasów

#2 Post autor: **tabakiera** » 27 sie 2018, 22:52

Po lekturze brzmi mi w głowie utwór:
https://www.youtube.com/watch?v=96f7j89yV4M

Katedra jako miejsce uwięzienia.
Ogromne mury, wrażenie potęgi i witraże.
Twoje jaskółki (myszki) są uwięzione pod posadzką.

Kościoły były miejscem wielu zbrodni (choćby w czasie ludobójstwa w Rwandzie).
I wiele tajemnic w sobie kryją.

Mrocznie, tajemniczo, strasznie.
A moje skojarzenia prowadzą do wielu miejsc.

#3 Post autor: **eka** » 28 sie 2018, 12:54

Hm... nie chciałam, aby było tu:

tabakiera pisze: ↑
27 sie 2018, 22:52
Mrocznie, tajemniczo, strasznie.

Spierać się jednak nie będę z czytelnikiem:)
Skojarzenia - wolne ptaki, a wolność różnie pojmowana.
Dzięki wielkie, Tab.

:kofe:

biegnąca po fali · #4 Post autor: **biegnąca po fali** » 29 sie 2018, 23:11

Intrygujący. Świat zmarłych, ofiary i morderczynie... Hm.
Trudny. Niejednoznaczny. I nie da mi spokoju zanim nie rozgryzę go do końca.

#5 Post autor: **eka** » 30 sie 2018, 13:47

Świat rośnie w pionie. Na pamięci, i nic sobie z niej nie robią myszy. Jak sobie poradzić przez wiele lat obcując z mordercami?
I kiedyś trzeba będzie ze świata wyjść.

Pomogłam, Ewo?:)
Dziękuję za przystanięcie przy tym, teraz widzę, zbyt szybko wrzuconym tekście.

Alek Osiński · #6 Post autor: **Alek Osiński** » 30 sie 2018, 14:43

Przyciągł mnie wiersz, bo kiedyś sam trochę podobny popełniłem
a przynajmniej mam takie skojarzenia.

Ta chwila poza wymiarami, sprowadzona do punktu
gdzie łączą się się łuki sklepień, podczas gdy kamienie
dalej mielą ziarno na czarny chleb, faktycznie potrafi
przyprawić o dreszcz.

To jak być figurą (pionem) przewróconym
obok szachownicy, który już nie bierze udziału w grze
a przecież jest w niej boleśnie obecny.

https://www.youtube.com/watch?v=pOx7a2CUF2o

#7 Post autor: **eka** » 31 sie 2018, 09:32

Ten komentarz w większości jest wierszem.
Dzięki Alku, za link też.

:kofe:

prawie kobieta · #8 Post autor: **prawie kobieta** » 31 sie 2018, 21:31

Tak sobie myślę że świat rośnie we wszystkie strony. Faktycznie trudno zinterpretować myśl przewodnią wiersza. Sześć ostatnich wersów dla mnie nieczytelne. Co niesie światło na drobinkach kurzu do witraży? Żeby światło niosło te drobinki to ok, ale tak to nie rozumiem.