Nieśmiałość siebie

[Toyer]

Po co piszę wielkie słowa
choć mały człowiek jestem
własnych idei sam przestrzegam
nie dorastam sobie do pięt

plączą mi się własne nogi
gdy idę do siebie niepodobny
jestem wielki choć ubogi
gdzie ja siebie będę godny

nieśmiało z sobą rozmawiam
przerastam siebie samego
czasem wstyd zagadać
do kogoś tak sobie znanego

sławny sam dla siebie
nauczyciel ludzkiej duszy
sam przed sobą się wstydzę
w myślach taki niepodobny

odwagi nie mam trzęsę się
gdy widzę swoje odbicie
język duszy mi się plącze
co mam sam sobie powiedzieć

może kiedyś poznam
tak wielką personę
siebie spotkam sam na sam
póki co się spojrzeć wstydzę

zagadaj do mnie przeze mnie
niech ten strach odejdzie
ty co godny jesteś mnie
jak ja sam nie wart siebie

[eka]

Dualizm, ot problem : )
Widzisz w tym lepszym swoim -ja- kogoś na miarę boga. W historii świata taki proces skutkował bardzo źle. No ale mam nadzieję, że nie dane Ci będzie... bycie tyranem, władcą niepodzielnym.

[eka]

Widzę śmiałe zapędy autokraty... no litości, zdominowałeś aktywne tematy, uff... może zacznij teksty religijne umieszczać w dziale: Poezja zaangażowana, okey?

[Toyer]

Dzisiaj mam urodziny więc mam nadzieję że mi wybaczysz - Ten dział nic mi nie mówił - nie rozumiałem czym jest jego określenie - dobrze więc teksty "zaangażowane " będę umieszczał w tamtym dziale

[Toyer]

Jako pokutę komentuję - więc liczę na przebaczenie

[eka]

Wszystko najlepszego

Dzięki za zrozumienie.
Ale że pokuta?! No to ja na bank musiałam/muszę grzeszyć ponad standardowo

[Toyer]

Taką pokutę sobie dałem żeby moje wiersze spadły niżej - nie czuję się dobrym komentatorem - Twoje komentarze lubię i z tego miejsca z całego serca za nie dziękuję

[eka]

A ja bardzo lubię Twoje, i to mówię serio.

[Toyer]

Cieszy mnie to - więc może częściej komentarze pisać będę

[eka]

Liczę na to