Przepisana fotografia

[Mchuszmer]

Przepisana fotografia

to właśnie definicja tego (a może każdego)
liryku. Do dyspozycji mam przerzutnię
wrażenia ciągłości w chaosie i, oczywiście
(kiedy się pożegnałaś – na lotnisku czy wcale?),
życia. Zamykam w ramę ze strof.

Ważny jest rytm i adekwatne brzmienie (jasne
włosy, zapięte w okrąg, pachnące odlotem),
żeby oddać zmysłowy rdzeń chwili (na ile
tamtej, a może tutejszego teraz?), więc piszę
i piszę, nie mogąc dogonić sensu
brnięcia do puenty po słownych zaspach,

dokąd uciekasz?

[eka]

Przepisana fotografia - to właśnie definicja tego (a może każdego) liryku.


Teza.
Argument i jednocześnie technika użyta w przepisywaniu fotografii.
mam przerzutnię wrażenia ciągłości w chaosie i, oczywiście (...) życia.

Przerzutnia nie jako dominujący środek poetycki a dominująca konkretna czynność przerzucania obrazu w słowa, które podmiot zamyka w ramę liryku (strofy). Przy okazji zamykania zaczyna się od 1. strofy (a w zasadzie od tytułu) popis kuglarski - metaforyczny. Nowa jakość, której fotografia nie sprostała (chyba że ta fotografia to zapis fal mózgowych, obraz przeniesiony z siatkówki w rozliczne neurony:).
Dalej trochę dobrych rad dla uzasadnienia tezy i... jej zaprzeczenie.
Pointa ją druzgocze.

O czyjej przewadze tu mowa? Fotografii czy poezji?
Fakt czy konstrukt słowny? Co bardziej pojemne, zgodne z rzeczywistym? Obraz czy słowo?
Oto dylemat tego świetnego wiersza.

[Mchuszmer]

Może rzeczywiście bardziej o ten rzut na siatkówce, co niewiele zmienia, a gdzie przewagą, cóż, język ułomny, ale w sumie i nasze wspomnienia ponoć się deformują, zresztą otwarty dylemat tutaj służy.
Co powiedzieć, no świetna drobiazgowa analiza, dziękuję Ci!

[eka]

Czyli jednak ta opcja:

ta fotografia to zapis fal mózgowych, obraz przeniesiony z siatkówki w rozliczne neurony:).

Wszystko się deformuje, może poza prawami fizyki w makro- i mikroświecie.
Słowa zapisane same z siebie też nie.
Zatem... piszmy!
Dzięki.