Ciąg dalszy

[Agnieszka R.]

*

na początku były hormony
wszystko się udawało
przemierzali najwyższe szczyty
czasem się zapętlili w konarach

pisząc o początkach
widać przecież:
niezmęczone oczy
policzki lekko zaróżowione
mózg na najwyższych obrotach

przechodzimy dalej
dla jednych pieluszka
innym zostaje pielucha
sranie płacz i śpiew-
nie liczę godzin w których
do ciebie wstawałam

**
w polu pokrytym
delikatną bielą
na dalekim końcu
pieprzą się króliki

akuszerka otwiera drzwi apokalipsy

[Marcin Sztelak]

Tak już to jest skonstruowane, do dupy zresztą...

[Agnieszka R.]

Ten tekst jeszcze do poprawy. Nie jestem z niego zadowolona, ale dziękuję. Moglabym skończyć na przyjaciółkach ale to byłoby zbyt proste.

[Mchuszmer]

Dla jednego pieluszka, dla drugiego w danym momencie ciężkie brzemię, przypomniał mi się motyw serialowy (z Desperate housewifes - jak Lynette czuła się osaczona uwagami znajomych, którzy choć pytali, oczekiwali tylko wyrazu zachwytu wielokrotnym macierzyństwem, zresztą spadającym na jedną osobę).
Dla mnie ostatnia strofa z obrazem jest fajnym zaskakującym zabiegiem formalnym, dodającym pazura, ujście frustracji pasujące jako zakończenie. Mnie raczej lekko uwiera umiejscowienie powyżej dwuwersu z przyjaciółkami, jest jakby zagubiony pomiędzy, bo
brzmi jak otwarcie raczej, na dwoje wróżące treści.
"czasem się zapętlili w konarach" - hm, troszkę dziwne, łatwiej mi wejść w obraz z gałęziami, jeśli w ogóle, ale być może chodziło o dwuznaczność (ale niewyszukaną;).
"oczy niezmęczone" - przeszkadza ta jedna inwersja więcej, bo potem jest inna, lepsza; no i szyk taki brzmi dla mnie zmęczeniem, wbrew treści.

[Agnieszka R.]

Mchuszmer. Masz rację. Poprawilam. Dziękuję bardzo:)

[Alek Osiński]

Hormony rządzą! Pod ich wpływem wszystko wydaje się oczywiste. Zmuszają do działania
no a potem...przychodzi refleksja albo i nie. Podoba mi się finałowa część wiersza. To jest wizja! Pozdrawiam

[eka]

w polu pokrytym
delikatną bielą
na dalekim końcu
pieprzą się króliki

akuszerka otwiera drzwi apokalipsy

na początku były hormony
wszystko się udawało
przemierzali najwyższe szczyty
czasem się zapętlili w konarach

Dlaczego za poezję (i to naprawdę niezłą!) uznaję te dwa fragmenty?
Bo nie są kolokwialnym skrótem fragmentów reala, to pieluszki.
Pieluchy resztą : )
Niemniej to moje "widzimisie"

[eka]

Aha, hormony mogą wywołać zauroczenia lub... gwałty.

Miłość to jednak zupełnie niezależna od nich działka. I całe szczęście.

[Agnieszka R.]

Na początku jednak te hormony chyba zwyciężają Eko droga i miła A miłość... tak masz rację.