Obłęd

[Marcin Sztelak]

Po omacku strugam kartofle
tworząc rzeżby.
Jak najbardziej abstrakcyjne,
w swoich kształtach nawiązujące
do rozmytych twarzy obcych
w ulewnym deszczu.

Ten pada na potop
albo inne klęski urodzaju. Zwiastujące
nadejście najnowszej ery,
przykładowo dinozaurów.

Niedobrze, chyba że starsza pani
zmusi artretyczne palce
do zrobienia na drutach ciepłych
skarpet. Lub wyhaftuje uśmiechnięte
słońce na infantylnej makatce.

Ewentualnie wszystko się zmieni
bez ingerencji sił wyższych.
Dookoła zakwitną tęcze, przejrzyste
niebo rozbłyśnie. Będziemy tańczyć
wykrzykując hosanna.

Oraz inne niezrozumiałe hasła,
skoro i tak jesteśmy skazani
na życie.
W puszce po sardynkach.

[Mchuszmer]

Zrezygnowanie, z lekka gtoteskowo z ironicznym uśmieszkiem, udawaną nadzieją, kpina z prostej radości, bo znamy wachlarz ograniczeń, pesymistyczny schemat życia. Choć wszystko rozmazane i nijakie, odruchowo jednak chcemy zmysł wyostrzyć, choćby w powszednim ziemniaku. Tak to widzę, a podobnie wciąż tutaj, choć niektóre struny grają inaczej;)

[Lucile]

"Obłęd"? Nie, to nie obłęd, to droga na którą wkroczył świat. Mam niejakie podejrzenie, że to jednak ślepy tor.
Dobre, aczkolwiek katastroficzne (Marcinie, podzielam je, niestety) spojrzenie.
No to i ja biorę się za "struganie kartofli".

[Alek Osiński]

na życie.
W puszce po sardynkach.

To byłby koszmar dla cierpiących na klaustrofobię!

W sumie to chyba powinniśmy uczyć się cieszyć z drobnostek
bo przecież diabeł tkwi w szczegółach, a on nam podarował światło ; )

[eka]

Tylko logika matematyczna jest odporna na ból, niesprawiedliwość, chaos i tym samym obłęd