Pamiętnik w hamaku

[Grafoman]

Pamiętnik w hamaku

Lato jak koniec palca w cukrze,
tłuściejsze drzewa, złamane kocie wąsy
– wszystko na biwak się nada:
i peleryna, pod którą chleb dogasa,
i rdzawy gwoździk, na którym wiszą klucze.

Jeśli zaś wszystko jest mydlaną bańką,
niech niebo samo się przyturla
do naszych gładkich kolan.

Sądzę, że tylko zadymią muszle,
spalą się najgłębsze partie słowa.

[Lucile]

Lato, jak koniec palca w cukrze,
tłuściejsze drzewa, złamane kocie wąsy
– wszystko na biwak się nada:
i peleryna, pod którą chleb dogasa,
i rdzawy gwoździk, na którym wiszą klucze.

Jeśli zaś wszystko jest mydlaną bańką,
niech niebo samo się przyturla
do naszych gładkich kolan.

Sądzę, że tylko zadymią muszle,
spalą się najgłębsze partie słowa.

Lato, jak koniec palca w cukrze, 
tłuściejsze drzewa, złamane kocie wąsy
i rdzawy gwoździk, na którym wiszą klucze.

Jeśli zaś wszystko jest mydlaną bańką,
niech niebo samo się przyturla
do naszych kolan.

Sądzę, że tylko zadymią muszle, 
spalą się słowa.

Wybacz, że właśnie tak mi się przeczytało, ale wybrałam dla siebie same najsmaczniejsze kąski.

Pozdrawiam
L

[tabakiera]

Koniec palca w cukrze jest słodki i rewelacyjny.
Podobnie jak peleryna, pod którą dogasa chleb - taki atrybut wędrowca.
No i te klucze na gwoździu.
W zasadzie niepotrzebne, bo każdy dom otwarty.
Druga strofa bardzo na tak.
Jeśli wszystko jest ułudą, niech i to marzenie nierealne się spełni.
Niebo jako mydlana bańka w połączeniu z peleryną i chlebem.
Tylko dlaczego kolana gładkie?
Czyżby niewyklęczone, bo błagać o nic nie trzeba?
A może też mają przypominać mydlaną bańkę, bo wszystko nią jest?

Ostatniej strofy nie umiem osadzić w tekście.
Nie ogarniam, kto zadymi muszle.
Może same zadymią?
Ale co to ma do bańki mydlanej?
Wszystko takie mokre, mydlane, a tu raptem ogień i dym.

Być może jak wrócę ogarnę, teraz się zacięłam na amen.

[eka]

Lato - myślisz, że to przejście w taką porę? Oby.

Od początku do końca wiersz zachwyca. Klimatem, pogodą, turlaniem się nieba...
Nawet pointa po tych obrazach mniej boli.

[EdwardSkwarcan]

Jeśli zaś wszystko jest mydlaną bańką,
niech niebo samo się przyturla
do naszych gładkich kolan.

Sądzę, że tylko zadymią muszle,
spalą się najgłębsze partie słowa.

Ewo, gdzie cień pokory i wątpliwości?
Muszle rozsypują się w pył a słowa nawet najskrytsze wiatr uniesie równając pagórki pamięci.
Zawsze byłaś trudna w odczycie
Przy poezji nierymowanej mogę nawet do raju nieudowodnionego heh
Miło było podrapać się po głowie

[eka]

Widzę w wierszu Grafomana i pokorę (1. cząstka) i zasianą wątpliwość, Ed.
A w moim komentarzu do wiersza?
Też. : )