Ona to woda.

[Karma]

Śniłyście mi się obie, osnute jeziorem
po kostki, pachnące nikotyną.
A przecież ona nie pali, nie piecze nawet
w policzki, wypełnione po brzegi płynną magmą,
która zastyga w pół zdania.

Zwłaszcza, że wszystkie słowa skierowane są
na nią,
a ty stoisz tylko, gładzisz taflę koniuszkami palców
i uspokajasz, jak nikt...
Nigdy.
Jakby do tej pory same sztormy, tsunami,
a ty, to latarnia morska pośrodku mroźnej zimy.

Ona to świetlik, ta część ogniska która
szybuje w ciemną noc i wypala się zaraz,
zostawiając powidoki.
Zamykasz oczy na chwilę, a jej już nie ma,
choć pod powiekami pozostają białe plamy,
jak gwiazdy, jak niebo ubrane w chmury.
Ale to tyle zaledwie.
Tylko i aż, skoro milkniesz a jezioro
nagle przestaje istnieć.

Jest tylko piach, który pamięta wilgoć.

Choć to raczej pamięć mięśniowa,
echo, warkocz komety, która zabliźnia tkanki,
jak plaster nalepiony na popękaną, suchą ziemię.

A ty stoisz pośrodku, z palców kapie ci proch,
który zamienia się w magmę, płynie strumieniem
wprost do moich ust.

Śniłyście mi się obie, osnute jeziorem
po kostki, pachnące rozgrzanym piaskiem,
nikotyną.
A teraz wciągasz mnie do płuc i szepczesz bezgłośnie,
wypuszczając iskry.

[Krystyna Morawska]

Niesamowita potęga wyobraźni! Czytałam z błyskiem wzruszenia, prawie czułam ten żywioł, który jest źródłem tęsknoty.

[Karma]

Tęsknoty?

[eka]

No kapitalny wiersz, nie ma ani jednego(!): WIĘC... za to "który" przejął jego rolę

Ona a Ty. Która ważniejsza dla podmiotu?
Bez wody długo nie pociągnie, więc odpowiedź jasna

Bardzo ładna metaforyka. Na przykład:

Śniłyście mi się obie, osnute jeziorem
po kostki, pachnące rozgrzanym piaskiem,

albo ta cząstka w całości:

Ona to świetlik, ta część ogniska która
szybuje w ciemną noc i wypala się zaraz,
zostawiając powidoki.
Zamykasz oczy na chwilę, a jej już nie ma,
choć pod powiekami pozostają białe plamy,
jak gwiazdy, jak niebo ubrane w chmury.
Ale to tyle zaledwie.
Tylko i aż, skoro milkniesz a jezioro
nagle przestaje istnieć.

[Karma]

No nie. Skoro mówisz w ten sposób o wodzie, to nie.
Bez wody się nie da, ale ta woda znika. Zostaje wchłonieta.
Więc...

[Marcin Sztelak]

Świetny, zresztą tradycyjnie już.

[Karma]

Dzięki.

[eka]

Bez wody się nie da, ale ta woda znika. Zostaje wchłonieta.
Więc...

Logicznie rzecz ujmując, tej metaforycznej wody na powierzchni nie ma. Na jak długo wystarczy pamięć tkankowa?
Oj marnie z jego wersami będzie
Ja już nie wspomnę o Tej, która jest jak latarnia morska. Na pustyni będzie świecić.

Okey, pożartowaliśmy. Powodzenia życzę we wszystkim

[Karma]

Ha ha, ha ha ha... Wzajemnie