Post mortem

[Marcin Sztelak]

Odkąd boję się burzy
wyję wraz z psami, głęboko
schowany w najciemniejszym kącie
jaskini. Obrazy na ścianach
wciąż są żywe, szczególnie rozdzierane
gwałtownym światłem błyskawic.

Ogień wygasł, tulę się do twojego cienia,
puste ramiona nie dają ciepła,
złudzenia pocałunków nasączone goryczą
nie pozwolają zamknąć oczu.

Szeroko otwarte wypełniają się strachem,
to pewności, że jutro też nadejdzie
burza. Ewentualnie powietrze zafaluje
upałem.

Tyle niepewności, tak mało znaczeń.

[eka]

Można dywagować po śmierci czego - powstał wiersz, smutek.
Widzę ideę Platona. Jaskinia, cienie. To co odbieramy zmysłami jest złudzeniem, cieniem.

Końcówka z jutrem to żal pozostawania w niepewności. No więc czekajmy na post mortem.

Świetny wiersz!

[Alek Osiński]

Celnie oddane. Chociaż w sumie można zrezygnować z puenty. Jakby tak za bardzo dopowiada? Pozdrawiam

[tabakiera]

Nie czytając komentarzy innych (teraz zerknęłam) miałam to samo odczucie, co Alek - z ostatniego wersu bym zrezygnowała.

Wiersz świetnie oddaje zatapianie się w strachu prowadzącym do szaleństwa.
Nawiązanie do sekcji zwłok, śmierci traktuję symbolicznie - podmiot liryczny rozkłada strach na części i jest przez niego rozłożony, już go nie ma dla świata, jest paniką.

[Toyer]

Ja puentę bym zostawił - tylko jedno słowo zmienił - mało na dużo - nie napisałeś ile niepewności - ja osobiści interpretuję - że jest ich mało - a jeśli mało to znaczeń dużo - i pewniejszy jest człowiek - tym widzi więcej znaczeń oczywiście to nie wynika z całego tekstu - więc Twoja puenta jest słuszna - to są tylko moje przemyślenia

Pozdrawiam serdecznie
i życzę wszystkiego co dobre

[eka]

Tyle niepewności, tak mało znaczeń.
Na górę

- mnie ta pointa zadziwia swoim uniwersalizmem.
Abstrahując tu od treści Sztelakowego wiersza można rzec, że dotyczy każdej ludzkiej aktywności. Znaczenie bez cienia niepewności pojawia się tam, gdzie jest zbieżne z prawdą o czymś. A ile my takich prawd mamy?

Jeśli można czegoś być pewnym (poza emocjami) to RELATYWIZMU.