Wiersz chtoniczny

[Marcin Sztelak]

W piwnicy schowane zapomnienia
i bogowie z dzieciństwa,
stoją rzędem pod ścianą,
ciasno upchani w słoikach.

Gotowi na najgorsze wciąż czekają
na skrzypienie drzwi,
byle jak skleconych z listów
i zdezaktualizowanych adresów.

Wszystko spowija ciemność,
ledwie rozpraszana przez okienko
wielkości sprężyny od komunijnego zegarka.
Ten zaginął w czeluściach zbyt licznych
kartek zapisanych niedbałym pismem.

Na brudnej półce cierpliwie czeka
słoiczek po śliwkach w kompocie.
Tam wpadnę, takie jest życie,
a raczej to co poza nim.

[eka]

Myślisz, że nic nie ginie? W podziemiach mózgu piwnica ze słoiczkami zapomnień.
Czytam i widzę drzwi byle jak sklecone z listów i zdeaktualizowanych adresów. Mega obrazowo tu.
Proces zapominania minął. Już się zapomniało, co nie znaczy, że coś zniknęło z tamtych czasów.
Na koniec wpadnie się samemu jak śliwka w kompocik zapomnień.

Pasuje mi ten wiersz, bardzo.

[tabakiera]

Wpadniesz jak śliwka w kompot?

Nie jestem coachem i nie uprawiam wyuczonego optymizmu w celu maksymalnego wyciśnięcia energii z pacjenta, aby przedsiębiorstwo miało silne mięso armatnie, ale też nie zakładam, że wszystko jest i będzie czarne.

Ot, babcina piwniczka i lato zamknięte w słoikach.
Czy jest, czy było, czy będzie coś piękniejszego?

A że ktoś zapomni?
Kwestia przekazu między pokoleniami.

[Krokus]

No tak, takie jest życie, ja popijając piwko czasem patrzę na bombelki, które pędzą z dołu do góry, tworząc pianę, która z czasem opada.