Obłoki Magellana

[point of view]

Niecierpliwe dotknięcia próbują
łapać wiatr gdy rozwiewa ci włosy

Właśnie wtedy dojrzewają chwile
dotknięciem palców
otwierasz dowolne słowo

Poukładane w ciszy
czekają na zrozumienie
wirujące galaktyki myśli
twoje obłoki magellana

Ty i ja
sięgamy ponad głowy
nad posadowione wiekami sufity
w innym miejscu nocy dotykamy tego samego nieba
tym samym palcem
rozcieramy każdy kęs by smakować

Podobno pamięć wszystkiego
schowana na końcu wilgoci języka
mieszka w domku z wypalonych zapałek

Miła
czy widziałaś deszcze
które zatrzymują się tuż nad ziemią
a potem cofają zdziwione oschłością natury?

Wystarczy strzepnąć z powiek czas
ufnie obserwować wiatr i to co unoszą rzeki
mieć siłę wysiąść na nieznanej stacji
usiąść samotnie na ławce
i zaczekać z pokornie pochyloną głową
na zrozumienie

Już wiesz
wszystko jest tylko kwestią wiary
w nocne niebo i
wirowanie

[zimny grog]

msz. tekst zbyt rozgadany. i to sformułowaniami nader udziwnionymi
np.

Ty i ja
słyszymy symfonie
wyszeptanych zdziwień

takie pierwsze z brzegu. w zamierzeniu autora te górnolotności zapewne mają być wartością in plus, a wyszło odwrotnie. gdyby tak oskórować go z temu podobnych udziwnień utwór zyskałby na urodzie. jeżeli zaś adresatce w tej formie przypadł do gustu no to klawo. i ni ma co przy nim majstrować. postronny czytelnik niekoniecznie musi zakumać o co biega między dwojgoma.

sołry za marudy.

[point of view]

... tak to jest niepotrzebnie patetyczne thx.
pzdr. t.

[eka]

czy widziałaś deszcze
które zatrzymują się tuż nad ziemią
a potem cofają zdziwione oschłością natury?

Mega obraz. Uczta dla wyobraźni.

[Marcin Sztelak]

Wszystko jest kwestią wiary... Dokładnie. Do mnie wiersz przemawia, patos czasami jest potrzebny.