Sen o jawie

[Marcin Sztelak]

Na kartoflisku płoną łęty,
niewyraźne postacie ostrożnie stawiają
długie kroki pomiędzy cząstkami żaru.

Leżę z twarzą wtuloną w ziemię,
miałką, o zapachu drewna.
Przegniłego dawno temu, kiedy jeszcze
świeciło słońce.

Zresztą może to była inna gwiazda,
nigdy nie nazwana.
Od słów drętwieje język – twierdzi starzec
pochylający się nade mną.

Nie, jednak nie śpię, wiatr niesie zapach
powoli gasnących łętów. Starzec w kuchni
parzy herbatę ze zwiędłych liści.

Te grubą warstwą pokrywają okna,
może nawet całą dostępną przestrzeń.

[eka]

W przedostatnim wersie zaimek wskazujący konieczny?

Tytuł mega nośny. Bardzo na tak.
Obraz palących się łętów (btw super nazwa, już zapomniałam, że tak kiedyś mi się semantycznie podobała), żar, ziemia i wtulony w nią peel. I smutek przemijania, koszmar bezwartościowości słów (dla poety!) i w tym miejscu sen wcale nie jest snem!
W dekadenckich obrazach jesteś nie do pokonania.
Taki mix naturalizmu z udaną metaforą.

[mawo]

Powstaje pewnie nowy cykl. Piękne te twoje "Sny".