Wdech

[Marcin Sztelak]

Wszelkie zagęszczenia skupiają się w punkcie
przecięcia dróg wiodących na manowce
odwróconych światów.

Tam łowię na starą wędkę przebrzmiałe słowa,
które niewiele znaczą skoro trzeba przełknąć
codzienny kęs umierania.

Do końca, póki ostateczne nie stanie w gardle.
Na sztorc. Jednak w konkluzji to nie ma znaczenia,
tak wiele znaków, a żaden nie trafia w sedno.
Ani nawet w bliskie okolice.

Wydech.

[Lucile]

Pomiędzy wdechem a wydechem tak wiele może się wydarzyć.
Można nawet stworzyć własną, interesującą filozofię przeżywania zadanego nam (na jakiś czas, jaki? nie wiemy) pobytu i odchodzenia.

Ważne, zanim nastąpi ostatni wydech, co z tym czasem zrobimy.

Dobry wiersz, Marcinie.

[Krokus]

Ciekawy wiersz, od wdechu do wydechu, można też od bytu do od bytu. Czasem jest się przez byt nieźle obity.

[lczerwosz]

Przez każde trzy punkty w przestrzeni można przeprowadzić prostą. Byle była odpowiednio gruba.
Czy dobrze zrozumiałem, że przebrzmiałe słowa nie mają już znaczenia. A przyczyną jest parszywy zwyczaj umierania nie w porę. Czyli nie ma nawet komunikacji na pożegnanie.

[januszek]

próbowałem przeczytać na jednym wdechu - miałem problem.

[eka]

zagęszczenia skupiają się w punkcie
przecięcia dróg wiodących na manowce
odwróconych światów.

Tak.

trzeba przełknąć
codzienny kęs umierania.

Do końca, póki ostateczne nie stanie w gardle.
Na sztorc.

W punkt. Odliczanie końca zaczyna się od pierwszego oddechu (wdechu i wydechu).

I kurczę... hm, no nie, bywa że znak (słowo) trafi w sedno.
Komunikacja bez niedopowiedzeń.