Na krakowskie dorożki

[Lucile]

moje rozumienie wywołało piękne wspomnienie Twoje

Pomyślę, czy nie warto rozwinąć tej wspomnieniowej iluminacji.

[Lucile]

Winna jestem jeszcze jedno wyjaśnienie, ale najpierw przytoczę wiersz Karla Grenzlera – poety, pisarza, tłumacza piszącego w dwóch językach; polskim i niemieckim - mojego wieloletniego przyjaciela. Wiersz pochodzi z tomu „Moje anioły – Meine Engel”:

płonąca dorożka
(miastu dorożek)

na aksamitnej scenie nocy
nieujarzmione wściekle szybkie
węże ognia umknęły
niewoli naftowej lampy
przeskakiwały z koła na koło
rysując
płomienne święte kręgi
ciągniętej przez spłoszonego konia
dorożki

podążyłem za nią
i błądzę do dzisiaj

Tak wygląda nostalgia Karla za niegdysiejszymi krakowskimi dorożkami.
Mój tekst jest czymś w rodzaju próby odpowiedzi, innego, bardziej prozaicznego ujęcia sprawy „zniknięcia” pasujących do krakowskiego pejzażu fiakrów i ich zgrabnych, romantycznych drynd.

Przyznam nieskromnie, że z Karlem od dawna wzajemnie się literacko i intelektualnie inspirujemy.