Południe w żółtym polu

[Grafoman]

Południe w żółtym polu

Przez polne drogi w białej koronce,
wzdłuż światła wiosennej zatoki topól
szłaś odklejając liść od liścia,
a chmury się tkały w czystej postaci,
bez jesiennych gałęzi i resztek poroży.
Przy owadzim i dzikim lądowisku
stawałaś się cienką ścianą deszczu.
Chciałem w nią wpinać kwiaty,
oprzeć się o miękki warkocz ziemi.

[zimny grog]

cytat to, bo kursywą

[Alek Osiński]

Malarska impresja

ten dwuwers dla mnie najładniejszy

a chmury się tkały w czystej postaci,
bez jesiennych gałęzi i resztek poroży.

[Marcin Sztelak]

Całkiem ładna impresja, z tym że mam wrażenie braku puenty, urwania tekstu.

Pozdrawiam.

[Lucile]

Mnie też zastanawia dlaczego kursywą? Istotnie. Zwyczajowo używamy jej do cytowania cudzych tekstów.
Wiersz, nie wątpię, że jest Twojego autorstwa – czyli - taka maniera.

A sam wiersz? Podoba mi się i widzę tu nie tylko „południe w żółtym polu”, ale cztery pory roku; zaczynasz od zimy:

Przez polne drogi w białej koronce,

ale już od drugiego wersu wkraczamy we wiosnę i letnie, przejsciowe zachmurzenia;

wzdłuż światła wiosennej zatoki topól
szłaś odklejając liść od liścia,
a chmury się tkały w czystej postaci,

by zbyt szybko przejść do jesieni;

bez jesiennych gałęzi i resztek poroży.
Przy owadzim i dzikim lądowisku
stawałaś się cienką ścianą deszczu.

Tak naprawdę, to nie chodzi o żadne pory roku.
Chodzi o bohaterkę wiersza. Tę, z którą peel chciałby spędzić lato „południe na żółtym polu”, albo nawet życie;

Chciałem w nią wpinać kwiaty,
oprzeć się o miękki warkocz ziemi.

czyli, co? Mieć pewność wspólnego trwania?

A jednak ta - wyczekiwana, tajemnicza, póki co, jest w swej zmienności nieuchwytna,

a peel, niestety... nie wiemy, jak skończyła się ta historia.

Tak mi się przeczytało, Grafomanie, bo ładnie, delikatnie z nutą melancholii utkałeś obraz.

Pozdrawiam
L

[Grafoman]

Alek, Marcin, dziękuję za Wasze zdania.

[Grafoman]

Lucile, dziękuję za bardzo interesująca interpretację

[tetu]

Przyznam szczerze, że zastanawia mnie tytuł, bo nie do końca pasuje do mojej interpretacji.
Chyba że czegoś nie ogarniam.
Dla mnie to opis kwitnącej białej topoli, której owoce pękając wypuszczają w powietrze białe nasionka.
Wygląda to jak wata,

a chmury się tkały w czystej postaci,

dość trafne porównanie z tymi chmurami, a potem ściana deszczu.
Też tak można chociaż mi bardziej przypominałoby to płatki śniegu.
W sumie ciepły, lekki, uspakajający obrazek.
Nawet te dopełniaczówki robią tutaj klimat. Nie przeszkadzają.

[tetu]

Żółte pola kojarzą mi się z rzepakiem, kukurydzą, mleczem. Szukam powiązania

[Grafoman]

I interpretacja Tetu, zupełnie inna. Cieszę się.