Inkantacje nad zżętym błękitem

[alchemik]

Przez nieprzejrzyste łachmany planety.
Chmury burzowe oraz te uśmiechnięte nad krajem
świata.
Wyżłobienia w wykrotach, w wąwozach umarłych
na chwilę,
bez strugi, braku łez i osuszonych obłoków.
Skał, które ożyły na czas jakiś, sięgając refleksem śnieżnym
z pociechą północnego zbocza, aż do słonecznych plam,
słonecznikowych.

Matko!
Obmyj dłonie. Opuchlizna zniknie.
Na granatowym niebie pozostaw sierp dla zżętych, skrwawionych.
Dla palców,
z których wybija pszenica bądź inne zboża.
Dla wiatru skapnij krwi kroplą i nasion kilku.
Dla mnie.
Wystarczy rytuał codzienny z owsianką na śniadanie.
Dziękuję Ci Matko, Gajo.

[Krokus]

Nie wiem czemu, ale kojarzy mi się z utworem "Król Duch" Słowackiego. Podoba mi się ten klimat.

[Marcin Sztelak]

Okrutna to matka, mimo wszystko matka...
Pozdrawiam.