W tej ciszy miłosnej

[Lucile]

lubisz milczeć nieujarzmionymi wersami.

Bywają poranki, które uwierają
podsuwanymi - ciągle,
i od nowa – zbyt banalnymi
trawersami.

A ja,
rozszalałymi wielokropkami natchniona,
z w przyciasnych strzemion konwenansów
gotowa jestem wspiąć się

na szczyt.

---
LuBe
trzynaście, dwa,
dwadzieścia dwadzieścia jeden

[Agnieszka R.]

Zbyt banalnie z tym szczytem

[lczerwosz]

1. W ciszy milczeć wersami;
2. poranki uwierają trawersami;
3. być natchnionym rozszalałymi wielokropkami;
4. ze strzemion konwenansów wspinać się na szczyt.
To są zdania wielokrotnie przenośne.
Ad1. Nie dość że milczy wersami, to robi to w ciszy. Właściwie zgadza się, wersów nie wypowiada na głos, tylko milczy, więc nie kłóci się to z ciszą.
Ad2. Poranek może uwierać. Trawersem można uwierać. Później wiadomo, że to niekonwencjonalna droga na szczyt. Poranek uwiera drogą.
Ad3. Wielokropkiem można się natchnąć. Trzeba tylko wcześniej zacząć się natychać. Wielokropek może szaleć i nawet się rozszaleć, co niebezpieczne. Ja jak pęknie, posypią się kropki.
Ad4. Strzemiona konwenansów trzymają na nizinie. Strzemiona są jak cugle? Z poziomu konwenansu wspiąć się na szczyt. Nie wstyd tak?

[Lucile]

Zbyt banalnie z tym szczytem

Banał, nie banał - wspinanie się na szczyt (w każdej dziedzinie oraz sprawie) zawsze jest dobre, twórcze i rozwijające. Są tacy, którzy twierdzą, że najważniejsza jest droga (słynne „el camino”).
A swego czasu Skaldowie (do słów Agnieszki Osieckiej) śpiewali: „nie o to chodzi by złowić króliczka, ale by gonić go”.

No, no, Leszku, dogryzłeś się do samej kości tego walentynkowego drobiazgu.
Tylko pozazdrościć umiejętności logicznego poprowadzenia takiej wnikliwej analizy.

Nie wstyd tak?

I masz rację; „obnażona” w ten sposób peelka (pąsem zapłonąwszy) odszepnęła, że i owszem:
deczko tak, ale tylko deczko

Walentynkowo Wszystkim życzę miłego, uśmiechniętego niedzielnego dzionka.
L

[Krokus]

Ach te wielokropki rozszalałe, mówią pomiędzy słowami jakimś trudnym do zrozumienia językiem ciszy, która się wzmaga i wzmaga aż do osiągnięcia szczytu, potem znowu nastaje cisza, trochę inna, z uśmiechem na twarzy.

Podoba się.

[eka]

z w przyciasnych strzemion konwenansów

Szczyt jest przereklamowany, najważniejsze to wejść na wyżynę i tam pozostać.

[Lucile]

Krokusie, ładny komentarz.
Podoba się

Ewo, to prawda, bywa że... jak się wejdzie bardzo wysoko, może zabraknąć tlenu.
Chociaż nie zgadzam się z twierdzeniem:

Szczyt jest przereklamowany

Trud włożony w zdobycie szczytu wynagradzają widoki - i dosłownie, i w przenośni, ale i tak sama droga jest najważniejsza, co zresztą już podkreśliłam:

najważniejsza jest droga (słynne „el camino”).

Miłego tygodnia
L

[lczerwosz]

Szczyt jest przereklamowany, najważniejsze to wejść na wyżynę i tam pozostać.

On jest naturalny, biologiczny. Ssaki, ptaki i pewnie wiele innych przystosowane są do czynienia wysiłku w pewnym obszarze czasu i przestrzeni, z ograniczeniem zasobami energii, potem musi nastąpić regeneracja. Cykl: wysiłek /odpoczynek nadaje sens życiu, jeden i drugi jest celem i potrzebą. Może dlatego przebywanie na wyżynie jest po prostu nudne. Nie lekceważyłbym szczytów, nawet negatywnych.

[eka]

Lucile, Leszku... : )

Czy w przenośni umieszczonej w tekście tego wiersza, czy realnie podczas wspinaczek, zawsze jest ten sam mechanizm "szczytu" opisany sinusoidą. Wznoszenie, grzbiet fali, opadanie.
A najtrudniej umieścić się na wyżynie, z kimś czy ogólnie rzecz ujmując: z własnym życiem.
Nie schodzić na niziny, nie wpadać w depresję, nie zmagać się z zejściem po zdobyciu szczytu.
Mieć szczyt non stop na wyżynie istnienia.

To tak najkrócej.