Opus magnum

[Alek Osiński]

Na wpół zardzewiałe powielacze
ustawione na tyłach magazynu Ruchu
leniwie mielą melodię deszczowej
piosenki. Ani do tańca ani do różańca;
nieczytelne metrum i dęte instrumenty.

Krok za krokiem rytm coraz bardziej fałszywy
i tony zrzucają powierzony balast
aby tylko przedłużyć kadencję i zakończenie
pozwoliło urwać w najlepszym miejscu

świat, wiszący na włosku, wylądował
miękko w kałużach, wybarwionych tuszem
rozstrzelanej przez słońce, orkiestry.

[Wszebor]

Zgadzam się z tym co w wierszu napisane, że każdy Ruch polityczny, czy nie polityczny wypala się bazując na" zardzewiałych powielaczach" myśląc tylko o " przedłużeniu kadencji ".
Tylko jest w tym problem jak to wpłynie na orkiestrę, która te Ruchy wspiera.
Wiersz zmusza do zastanowienia.

Pozdrawiam

[Lucile]

To "Opus magnum" odnosi się do świata, który został nam dany/zadany, nieprawdaż?
Aż mnie dreszcze przeszły po przeczytaniu Twojej, Alku, wykładni rzeczywistości.

świat, wiszący na włosku, wylądował
miękko w kałużach, wybarwionych tuszem
rozstrzelanej przez słońce, orkiestry.

Mocne, mocne,
Czy jest aż tak źle?

Dobry wiersz, a nawet bardzo dobry, ale zdecydowanie nie chciałabym, by stał się proroczym.

Aż muszę się nieco znieczulić może też się skusisz? Zapraszam.

Serdecznie
L

[tabakiera]

A ja zobaczyłam stary świat i tyły dawnego kiosku Ruchu.
Czasy słusznie minione jako coś, od czego próbujemy odejść, a tak naprawdę zataczamy koło.
Tak pięknie świeciło słońce odnowy!
I buch, w kałuże.
Niezrozumienie wśród pokoleń i jednego pokolenia także.

Wiersz niewesoły, bardzo sprawnie napisany.

[lczerwosz]

Myślę, że nasze pokolenie (moje) odwaliło słuszną (w naszym pojęciu) robotę i rozwaliło komunę. A przy okazji rozsypał się Związek Radziecki i pękł mur Berliński. Pozostały symbole - powielacz i styropian. Przyszło już nowe pokolenie, które też chce przeżyć swoją rewolucję. Niestety, teraz trudniej być bohaterem, choć o wroga nie trudno. I pamiętajmy, że utrwalacze władzy ludowej żyją, nie zostali zabicie, tylko odsunięci od władzy. Nie napiszę tu, co zatem robią teraz. Co krzyczą, tego nie da się zacytować, zapewne chcą na powrót swojej kadencji. Nawet się temu nie dziwię.
A Ruch został sprzedany za bezcen, jak zresztą większość przemysłu i banków i nielicznych autostrad. Zostały państwowe lasy, i po nie wyciągnięte są ręce.
Wiersz jest dobry, jak pisze tabakiera - sprawnie napisany, ale błędny. Świat nie wisiał na włosku, nie wisi i dzisiaj. Świat dobrze wiedział, co robił, na co dawał pieniądze. Myślę, że my wiedzieliśmy trochę za mało. Owszem zmieniło się trochę. Czy lepiej, czy tylko inaczej?

[eka]

Na wpół zardzewiałe powielacze
ustawione na tyłach magazynu Ruchu
leniwie mielą melodię deszczowej
piosenki. Ani do tańca ani do różańca;
nieczytelne metrum i dęte instrumenty.

Krok za krokiem rytm coraz bardziej fałszywy
i tony zrzucają powierzony balast
aby tylko przedłużyć kadencję i zakończenie
pozwoliło urwać w najlepszym miejscu

świat, wiszący na włosku, wylądował
miękko w kałużach, wybarwionych tuszem
rozstrzelanej przez słońce, orkiestry.

Zależność świata od dźwięków, które zanim zaległy w magazynach, zebrały się w opus magnum, najdoskonalszą swoją formę. Ale wiadomo wtedy były w Ruchu, w dzianiu się, i świat się dział rozpisany na partyturze muzyków w orkiestrze. Dźwięki zamieniły się w słońce. Zgodnie z prawem sinusoidy szczyt powoduje koniec, mniej lub bardziej spektakularny.
Tu, na szczęście:

tony zrzucają powierzony balast
aby tylko przedłużyć kadencję i zakończenie
pozwoliło urwać w najlepszym miejscu

świat

Orkiestra, tusz!
A później, to co zawsze.

Świetne połączenie motywów muzycznych w metaforze zanikającej deszczowej piosenki.
Ot, słońce samo siebie spala.

[Alek Osiński]

Aż muszę się nieco znieczulić może też się skusisz? Zapraszam.

Dzięki, Lucile, chętnie się przyłączę

Tekst powstał w zasadzie jako impresja "z terenu"
a mianowicie z zaplecza "prężnie" niegdyś działającego
przedsiębiorstwa "Ruch", ale nie dziwią mnie niektóre
komentarze, a nawet cieszą, albowiem wydaje mi się
że zjawiska społeczne są w znacznej mierze
odzwierciedleniem, czy też emanacją zjawisk
naturalnych oraz zmysłowych.

Nawiasem mówiąc, świat nieustannie wisi na włosku
a każde zjawisko jest tego zjawiska najdoskonalszą formą ; )

Dziękuję za komentarze i pozdrawiam...