bywa że...

[Tomek i Agatka]

przybiegają na pomoc
ku zajęciu myśli i opanowaniu rąk

rozsiadając się przy akompaniamentach
palców zaciśniętych w grudę
uderzają w splot bez pytania

wydobywając głos z wolna lgną
by szeptać i pleść światy o jakich
nikomu się nawet nie śniło

bez cienia złudzeń
chcą być do krwi namacalne i prawdziwe
po twardą biel kości wystających z trzewi

do odarć z tkanek nagie
jak rusztowanie które wspiera
serdeczny mięsień

najczęściej jednak ku udręce
jakby mało było jeszcze rozkojarzeń
rozgrzebywania i zaglądania
pod spróchniały wiecheć

[Marcin Sztelak]

Dla mnie trochę niewypał. Owszem przejrzysty wiersz, ale nie zatrzymuje, przynajmniej w moim ciężkim przypadku. Powtórzenie tytuł nad wyraz zbędne.

Pozdrawiam.

[eka]

Tytuł jest również pierwszym wersem, dlatego zapewne Agatko postawiłaś kropkę na początku i go umieściłaś w treści tematu.
A mnie ten wiersz się podoba (jestem widocznie lżejszym przypadkiem:).
Motyw stały, w każdej cząstce się pojawia, zatem zero chaosu. Bohaterami wiersza są nadzieje, wyobrażenia.
Odbudowują dom pod spróchniałym wiechciem, czyniąc się rusztowaniem dla pragnień tworzą iluzję namacalną i prawdziwą, ale rzeczywistość bez nich jest przecież inna. Czynią zło, bo jakże boli świadomość tej prawdy.
Oby jak najrzadziej 'bywały'.