Coś

[WHITE RAVEN]

jestem obcy
ja ci ostatni
co byli
pierwszymi

a kiedy świat się tak wykrwawia
zapinam zręcznie śmierć na ciele
bo umysł śliski rozum goni
przez niezbadane karuzele

łaska jest zbędnym mianownikiem
uparci brniemy w rdze bez echa
coś się nam uda potem klapa
lipa wylewa się na twarzy

istotą życia są porażki
te wygojone oraz świeże
nie pamiętajmy kwasów ludzie!

[tabakiera]

Nie nadążam za metaforyką tego tekstu.
Lipa, co się wylewa na twarzy (bardzo na nie, bo lipa to też drzewo przecież), a potem rany i kwasy.
Można to jakoś posklejać, połączyć.
Niewykorzystany potencjał.

[Alek Osiński]

nie pamiętajmy kwasów ludzie!

Podoba mi się to finalne wezwanie.
Żeby nie pamiętać kwasów, trzeba mieć jednak zasady!

Pozdrawiam

[anastazja]

Oprócz tej lipy reszcie nie można nic zarzucić. Nie zadowala puenta, no, ale mną się nie przejmuj.
Pozdrawiam.