Monidło

[Marcin Sztelak]

Z ostro naświetlonych fotografii
przekolorowania – czarne usta i oczy
na krwisto.

Odbicie witraży przez pryzmat umęczonej
posadzki. Ciężkie buty wytarły
całą symbolikę.

Więc tylko we śnie na zeschniętych wargach
można odczytać kształt twoich oczu,
dysonans każdego kroku, który wiódł
aż po nieprzebaczenia.

Na stałe wpisane w milczenie pomiędzy
lewą a prawa stroną zdjęcia,
którego nie ma.

Szczególnie w ramce na ścianie.

[eka]

Portret tego, co zostało. Malowanie słowami teraźniejszości, gorzkie, czarno-krwiste monidło na podstawie... braku, bo ramce wspólnego zdjęcia brak. Ciężkie buty, dysonanse i nieprzebaczenia go unicestwiły.
Bardzo dobry, emocjonalny liryk.

[marta zoja]

Tak rzeczywisty obraz dwojga związanych na wieki,ale nie rzeczywisty w swoich realiach. Jak dwa światy kobiety i mężczyzny inne w formie i treści i tylko to symboliczne połączenie w monidle drażni swoją krwistością. Dramat połączenia ciał, bez połączenia dusz zarys wyretuszowanych linii bez związku i powiązań. Czy są szczęśliwi...na pewno na obrazie, a życie przynosi i tak rozgoryczenie. Jedno ujęło mnie w Twych słowach...zadrżałam na samą myśl o spełnieniu wizji autora.
Pozdrawiam mz.

[Alek Osiński]

Jakby od pozytywu powracać do negatywu
obracając na nice klisze słów... Bardzo ciekawe!

[Hosanna]

czyli zdjęcie które miało być na całe zycie jak małżeństwo
ale jak ono nie przetrwało z powodu ..dysonansu :

dysonans każdego kroku, który wiódł
aż po nieprzebaczenia.

umęczenie i ciężar królują , wyciskają piętno nawet na posadzce

milczenie miedzy kobieta i mężczyzną
nie to miłosne bez słów dzielące znaczenia między kochankami
milczenie przerwanych więzi
odwrócenia się sercem i głową
bo zbyt bolało
zbyt inne było

nie dawało jeść ani pić ani nie grało muzyki motylom by ich taniec unosił kamienne posadzki do niebios