Głupcy rozmnażają się przez pączkowanie

[Marcin Sztelak]

Dręczące pytanie: czy na innych planetach
też mają pączki?
Chociaż pewnie to niestosowne przed środą.

Gdy zagrzebani w popiele powoli wychodzą
na światło dzienne.
Z opuszczoną głową, zgodnie z przykazaniem
tysiąc sto dwudziestym pierwszym.

Nie wiedzą, biedactwa, że jest ważne tylko nocą.
O ile noc nadejdzie
mimo niezaprzeczalnych ciemności.

Teraz wszyscy uklęknijmy, z pokorą
złóżmy się w objęcia pełne miłości.
I tylko w ostatnim:

pokornie proszę, aby sąsiedzi zdechli.
Są grzeszni.

[witka]

Kolejny wiersz zmuszający do sięgniecia mniej wyżej - bardziej głębiej.
Nie na jedno czytanie i powrót.

Bo ta numerologia przykazań jest chyba rodem z Oficjalnego Polskiego Kościoła Latającego Potwora Spaghetti.


Żeby nie było całkiem nieswojsko i można było wrócić do teraźniejszości.
Od drugej minuty i dziesięciu sekund.

https://www.youtube.com/watch?v=G563T489avM&t=135s

[eka]

Tłuste czwartki, popielcowe środy... i pytanie o głupotę.
Wiesz, peelu, podobno tylko dlatego, że nasz gatunek zdolny jest do popełniania głupich błędów (w przeciwieństwie do roślin i zwierząt) zaistniała przebogata w przejawy cywilizacja. Podobno w ciągu stu lat będziemy w stanie osiedlić się na którejś z planet Proxima Centauri.
Czy tam spotkamy podobnych głupców? Czytam w tym wierszu bardzo niepokojąca opinię, może się mylę, ale spod wersów wychynęła myśl, że podstawowym czynnikiem pączkowania głupoty jest narzucenie sobie poczucia winy. Wiersz sugeruje (przynajmniej mi) odrzucenie jakichkolwiek norm: grzechu (uogólniając winę w języku sakralnym) nikt nigdy nie popełnił/nie popełnia.
Ale jak sobie wyobrazić w miarę znośne współegzystowanie na tym łez ciemności padole. Jeśli wszechświat się z nami nie liczy ( niemniej tu można dyskutować patrząc na warunki 'zapewnione' trzeciej planecie od słońca), to liczmy się z innymi, planetą.
Jak więc czytać pointę?
Grzeszymy, czy nie grzeszymy? Skoro to pierwsze jest pączkowaniem głupoty - to hulaj dusza, etyki, a chociażby jej sensu - nie ma.

Z drugiej strony można odczytać przesłanie wiersza tak: zanurzanie się w tłustych czwartkach nienawiści wymaga posypania popiołem w ramach indywidualnych rachunków sumień.
Wolę drugą opcję. Piętnującą hipokryzję.

[tetu]

Bardzo fajny, pojemny tytuł. Ironia trafiona w punkt.
Puenta mocna i prawdziwa do bólu.

[eka]

Wiersz wyróżniony przez Recenzentów w maju 2018.

Gratulujemy!