Dmuchanie na zimne

[Alek Osiński]

Wnioski jak zwykle; kilka liści, które przynoszą
wiatr i składają u stóp. To nie sztandary wroga
ale można przyjąć za dobry omen. W końcu
pokonaliśmy tak wiele drogi, że pora pokazać
jej miejsce w szeregu drewnianych świątków.

Frasobliwi w obliczu niedzieli, patrzą w wyschnięte
badyle krwawnika. Ile przyszłości można przyjąć
ile trzeba będzie oddać w lepsze ręce? Czas dotyka
jedynie chwilę jak ślepiec, który czuje przez skórę
że świat żywi nadzieję mleczkiem mniszka

śpiewając jej gorzko i czeka aż usta podejmą
melodię, składając się na pocałunek.

[eka]

Przyleganie do natury to za mało. Człowiek i wszystko co w nim i z niego - w ścisłym z nią dotyku.
Liście przynoszą wiatr i składają u stóp - przepiękny obraz współpracującej przyrody - przyjaciela.
Droga, której się pokazuje i się ją uświęca. Tu człowiek w relacji z metaforyczną drogą, sumą tych wszystkich, które przeszedł. Tu im dziękuje.
Krwawnik przed Odpoczynkiem. Dwa splecione symbole, a jednocześnie mocno umocowane w realności.
Personifikacja czasu - czas efektem praw rzeczywistości - czas czujący nadzieję człowieka na kolejną wiosnę. Gorzką, jak biały sok mniszka. Czas śpiewa gorzkiej nadziei i czeka, aż człowiek zrozumie, włączy się, a wtedy złoży mu pocałunek śmierci.

IMG_20190430_133613.jpg

[eka]

Dmuchanie na zimne...

IMG_20190430_125539.jpg

[Alek Osiński]

Piękny komentarz, no i ilustracje też. Dzięki wielkie, Ewo : )

[Marcin Sztelak]

Piękny wiersz i piękne pogodzenie się z naturą, w której upływ czasu i śmierć są newralgicznymi punktami.

Pozdrawiam.